Δερβίσης

Ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια (ξέρετε αυτά που ακούς και για κάποιο περίεργο λόγο σηκώνεται η τρίχα σου κάγκελο, έχεις ιδιαίτερους δεσμούς και δεν ξέρεις γιατί...) είναι ο Δερβίσης... Το άκουγα πριν από λίγο και μαζί με την τρίχα έκαναν ένα κλικ και τα περίφημα πλέον ράμματα (που ναι μεν τα έβγαλα αλλά το σημάδι από τον κοπτορράπτη ακόμα τραβάει και θα τραβάει για καιρό, την έχουν αυτή την κακή συνήθεια τα σημάδια)..

Αυτά τα τραγούδια (τα αγαπημένα για περίεργους λόγους χωρίς πολλά-πολλά γιατί και πως) κάποια στιγμή στη ζωή σου σού έχουν κρατήσει συντροφιά μαζί με ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι κρασί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ένα από τα πιο περιέργα τραγούδια που τρύπωσαν με μυστήριο τρόπο σε αυτή την κατηγορία είναι και η Δραπετσώνα, πείτε μου εσείς γιατί, εγώ ακόμα αναρωτιέμαι αν και έχω μια σχετική υποψία, παρόλο που στη Δραπετσώνα δεν έχω πάει ποτέ. Όλο λέω αλλά ποτέ δεν τυχαίνει. Θα το καταφέρω που θα πάει, ένα προσκύνημα νομίζω επιβάλλεται.

Πίσω στο Δερβίση λοιπόν. Αμέτρητα βράδια το τραγούδι στο repeat, μαύρο σκοτάδι στο δωμάτιο, απόλυτη ησυχία πέρα από τη γλυκειά μελωδία. Όταν ακούς κάτι που απολαμβάνεις το σώμα σου έχει την μοναδική ιδιότητα να απομακρύνει τους ενοχλητικούς ήχους που μπορεί να παραβιάσουν αυτήν την ιερή στιγμή. Δεν πετυχαίνει πάντα, συμβαίνει όμως και είναι μία μαγική στιγμή ψυχοσωματικής ανάτασης. "Όλοι στο θάνατο είμαστε ίσοι κάτω απ'τη φούστα του Δερβίση..." πόσο αληθινό πράγματι.. Απόλυτη στιγμή ισότητας...

Παρέα με εκείνο το ποτήρι κρασί που λέγαμε "γιατί όποιος πίνει κοινωνά και όποιος θυμάται φταίει, και όποιος φταίει το Θεό ξυπνά..." Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα ήθελα να ξυπνήσω το Θεό. Να σηκωθώ ψηλά και να φωνάξω.."Μ'ακούς ή άδικα σπαταλώ τη φωνή μου.." Που δεν είναι και φωνή κανονική. Είναι αυτή που βγαίνει από μέσα μας, στα αυτιά μας ηχεί εκκωφαντικά αλλά κανείς άλλος, έστω και αν είναι σε απόσταση αναπνοής δίπλα μας δεν φαίνεται να την ακούει.

Τελικά μάλλον είχε δίκιο η ποιήτρια (Λίνα Νικολακοπούλου): "Πολλά τ'ανθρώπου τα δεινά, μα εκείνος που 'χει ζήσει, γεννιέται χάνεται, γυρνάει και αισθάνεται ξανά...".

Τι κρίμα που αργούμε τόσο να το καταλάβουμε.. Τι κρίμα που όταν το καταλαβαίνουμε έχουμε αναλωθεί τόσο πολύ σε ανούσιες αναζητήσεις και επιδιώξεις που οι δυνάμεις μας είναι ελάχιστες για το σήμερα...

10 και σήμερα

Σήμερα κλείνω 20 μέρες ακινησίας... Πολύ απλά θα μπορούσα να πω πως τα έχω δει όλα... Ποτέ δεν φανταζόμουνα πόσο δύσκολο είναι να μην μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ένα σου πόδι. Όχι πως υποτιμούσα τη χρηστικότητα του αλλά μάλλον υπερεκτιμούσα τη χρηστικότητα των πατερίτσων. Καλές είναι δεν λέω, αλλά δεν βοηθούν και πολύ σε συγκεκριμένες καθημερινές λειτουργίες. Άσε που έχουν γίνει οι παλάμες μου και οι τρικέφαλοι μου λες και κάνω βάρη για 23,5 χρόνια! (We say now...). Μέσα λοιπόν σε αυτές τις 20 μέρες παρακολούθησα εξ αποστάσεως τις εκλογές (σε συμπέρασμα δεν οδηγήθηκα τις ώρες μου γέμιζα απλά, ιδίως τη μέρα των εκλογών που μέχρι το κλείσιμο των κάλπεων δεν επιτρεπόταν η παρουσία των πολιτικών στην τηλεόραση οπότε οι δημοσιογράφοι είχαν καλέσει κάθε καρυδιάς-καρύδι), έκανα ένα σύντομο φρεσκάρισμα στα παλαιά σήριαλςςς, είδα ταινίες που δεν πρόλαβα να δω τη χρονιά που μας πέρασε, τελείωσα ένα βιβλίο χιλίων σελίδων, βρίσκομαι στην εκατοστή-εικοστή-έβδομη σελίδα ενός δεύτερου, αποφάσισα να ασχοληθώ συστηματικά με την ιστορία, άκουσα και ξανάκουσα αγαπημένα τραγ-δάκια, μετά δυσκολίας σερφάρισα στο διαδίκτυο, έκανα όνειρα και θεωρητικούς προγραμματισμούς για ταξίδια που θα κάνω μόλις αναρρώσω και γενικά έκανα τα πάντα για να γεμίσω τις ώρες μου. Τελικά όταν δεν έχεις και πολλά να κάνεις το εικοσι-τετράωρο γεμίζει δύσκολα, όταν όμως έχεις να προλάβεις μία προθεσμία είναι απίστευτα μικρό... Συνειδητοποίησα πως είναι πολύ όμορφο να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που σε νοιάζονται και πως είναι απίστευτα άγριο η πλειονότητα τους να εξαφανίζεται. Είναι πολύ απογοητευτικό η επαφή σου με τον έξω κόσμο να περιοριζέται στην οπτική επαφή από ένα μπαλκόνι, έστω και αν αυτό το μπαλκόνι έχει θέα ολόκληρο τον κόλπο της Θεσσαλονίκης. Αφού λοιπόν χάθηκα για λίγο σε μαύρες σκέψεις, μου ήρθε να χαστουκίσω τον εαυτό μου (και θα το έκανα αλλά είναι και αυτά τα ρημάδια τα χέρια που από τις πατερίτσες έχουν γίνει απίστευτα ανυπάκουα) γιατί είμαι απίστευτα εγωίστρια. Στο κάτώ-κάτω εγώ σε 10 και σήμερα κουτσά στραβά θα αρχίσω να κυκλοφορώ, να κινούμαι ανεξάρτητα. Σκέφτηκες ποτέ μικρή γαϊδούρα (ντρέπεσαι να πεις γαϊδάρα;;;) πως υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η ακινησία είναι καθημερινή πραγματικότητα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ίσως και για όλη τους τη ζωή;; Και τσουπ ξαφνικά συνέρχομαι. Πράγματι, αντί να γκρινιάζω καλά θα κάνω να αντιμετωπίσω τη μοναχική, σιωπηλή πραγματικότητα. Στο κάτω-κάτω η δική μου δεν είναι η χειρότερη... Ας συνεχίσω λοιπόν να την κοροϊδεύω κάνοντας τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, όσους έχουν ξεμείνει και είναι αρκετά υπομονετικοί για να με ανέχονται, να ανησυχούν για το πότε επιτέλους θα ωριμάσω.. Μπορεί ποτέ, μπορεί κάποτε, μπορεί και να έχω ωριμάσει αλλά να το κρύβω με επιτυχία (again we say now...)!

??

"Όμως πρέπει να γύρισε ύστερα από τόσα χρόνια,
Αυτές τις ώρες τις προσμένω κάθε βράδυ,
σχεδιάζοντας με το μολύβι κόκκινα στόματα απάνω στο χαρτί.
Όπως και να 'τανε έπρεπε να τρίξει πάλι η πόρτα.
Ας είναι και από τον άνεμο."
Μ. Αναγνωστάκης

Δεν ξέρω γιατί έτσι μου ήρθε στο άσχετο.. Γιατί μάλλον κάπως έτσι αισθάνομαι...

Ο Κόσμος Καίγεται...

...και οι καραγκιόζηδες κάνουν προεκλογικό αγώνα!!!! Αν είναι δυνατόν... Το μόνο που μπορεί να σου προκαλέσει είναι αηδία! Τίποτε άλλο... Ούτε βλέμμα δεν αξίζει να τους ρίξεις όταν προσπαθούν με τόσο χυδαίο τρόπο να ασκήσουν "πολιτική" (ούτε κάν έξω από τα εισαγωγικά δεν είναι ικανοί να βγάλουν τη λέξη) πάνω στον πόνο, στην οδύνη, στη θλίψη, στην απώλεια, στην οργή, στην απόγνωση ανθρώπων που έχασαν σχεδόν, αν όχι εντελώς, τα πάντα! Βγαίνουν πολιτικοί (λέμε τώρα) και κάνουν δηλώσεις, ακούγονται δημοσιογράφοι να κρίνουν τους πάντες... Οι άμεμπτοι, οι σωστοί, οι ηθικοί και πάνω από όλα οι γνώστες. Τους βλέπεις να τριγυρνούν μέσα στη φωτιά και στους καπνούς, στα σπίτια που καίγονται, με ένα μικρόφωνο και την κάμερα στο χέρι. Μπορεί κανείς να πει, τη δουλειά τους κάνουν, αυτή είναι να ενημερώνουν τον κόσμο. Ας πάρουν ένα κουβά στο χέρι, κάποιοι μπορεί και να το έκαναν, και ας προσπαθήσουν να σβήσουν έστω και μία σπίθα. Αντί να κυνηγάνε από πίσω τον χ κουρασμένο, εξαντλημένο πυροσβέστη, τον ψ που έχασε το σπίτι του και αντί να τον αφήσουν στον πόνο του να προσπαθούν να του πάρουν δηλώσεις. Ναι ενημέρωση, οφείλουν να ενημερώνουν τον κόσμο. Το δελτίο όμως δεν χρειάζεται να είναι 96 ωρών. Αυτό καταντάει μάλλον καταστροφολαγνεία. Και ας μην βιαστούμε να ρίξουμε ευθύνες. "Φταίει η ανοργανωσιά μας, φταίει ο ελλιπής σχεδιασμός, φταίει η κυβέρνηση, φταίνε αυτοί που κυβερνούσαν για 20 χρόνια, φταιει...." Κανένα φταίμε δεν άκουσα. Φταίμε που δεν προσέχουμε το περιβάλλον που ζούμε, όχι γιατί δεν είμαστε οικολόγοι (νέα μόδα και αυτοί ξαφνικά όλοι έγιναν οικολόγοι), αλλά γιατί πάνω από όλα δεν είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Μάλλον υπάνθρωποι είμαστε που δεν μαζεύουμε τα σκουπίδια μας όταν επισκεπτόμαστε την εξοχή, που πετάμε το τσιγάρο έξω από το αυτοκίνητο (μην λερώσουμε και το τασάκι και μυρίζει μετά το αμάξι). Απόλυτα απολίτιστοι που δεν εννοούμε να καταλάβουμε πως όλα αυτά που με την αδιαφορία μας καταστρέφουμε είναι αυτά μέσα στα οποία θα αναγκαστούμε να ζήσουμε.. Που ζούμε ήδη... Μάλλον ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε και ο γάιδαρος και το έφαγε. Η καταστροφή έγινε.. Από δω και πέρα τι κάνουμε; Μετά Χριστόν προφήτες! Α ρε... Ας είναι κάπου βαθιά μέσα σε όλους μας υπάρχει έστω και ένα ελάχιστο κομμάτι ανθρωπιάς... Αυτό που μας λέει πως τώρα που οι φλόγες δεν είναι 30 μέτρα ψηλές και από 190 διαφορετικές πυρκαγιές θα πρέπει να σκύψουμε μάλλον με συμπόνια και αλληλεγγύη πάνω στο πρόβλημα. Δεν είναι πρόβλημα μόνο των ανθρώπων από την Ηλεία, την Αρκαδία και την Εύβοια. Είναι πρόβλημα όλων μας! Δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Ο καθένας ας αναλάβει τις δικές του (μικρές ή μεγάλες) και ας σταματήσει να ψάχνει ξένες πλάτες για να τις φορτώσει.

Περί Γάμου... (ποιού;;;;)

Με αφορμή το πρόσφατο blog posting του καλύτερου συμπληρωματικού του μυαλού μου είπα να σχολιάσω και εγώ μερικά πραγματάκια για τον γάμο, τα πουρνάρια, ό, τι τέλος πάντων βάζει ο νους. Εμένα προσωπικά (αυτό έλειπε να μιλήσω και για ολόκληρη την κοινωνία) ο γάμος με τρομάζει. Δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω γιατί.. Είναι το μετά, είναι το πριν, ακόμα και αυτή η τελετή μου φέρνει σύγκρυο.. Όλος αυτός ο κόσμος να σε κοιτάζει... Α πα πα πα... Εδώ η αδερφή μου παντρεύτηκε και επειδή στεκόμουνα παραδίπλα (οικογένεια για..) ένιωθα βλέμματα επάνω μου να αναρωτιούνται ποια στο καλό είμαι (εντάξει το παραδέχομαι δεν έμοιαζα και πολύ με τον καθημερινό μου εαυτό..)!!! Είναι και το ότι τόσα χρόνια μας έχουν γεμίσει το μυαλό με όλα τα "πρέπει" και τα "θα έπρεπε"... Πρέπει να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια... Είναι μία κοινωνική σύμβαση, η τελετή είναι αυτή που θα καθορίσει τη σχέση του ζευγαριού; Αν θες να είσαι μαζί με κάποιον είτε πας στην εκκλησία είτε πας στο δημαρχείο, είτε κάνεις γλέντι, είτε φας τα λεφτά για αυτό το γλέντι σε τρελές διακοπές με το significant other σου, είναι το ίδιο πράγμα... Γάμος = ευκαιρία για party... Α!!!! και για να δηλώσεις δημόσια τη δέσμευση και την αγάπη σου στον άνθρωπο που διάλεξες να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου! Μπορεί να μου τη δώσει και να ξυπνήσω ένα πρωί και το απόγευμα να είμαι παντρεμένη, (λέμε τώρα εδώ δεν είναι Vegas), αλλά μέχρι στιγμής βρίσκω το θάρρος να το ομολογήσω πως φοβάμαι... Στο κάτω κάτω έμεινα και από τις λίγες "ελεύθερες" "μεγαλοκοπέλες" της γενιάς μου... Μια spinster ενα πράμα... Αφήστε που συμφωνώ και απόλυτα με τον Καμπουράκη!!!

ΩΩΩΩ ΦΩΩΩΩΣΣΣΣ

Και σήμερα ήρθε το φως κανονικά!!! Wow είναι apisteftable!!!! Μα είναι ποτέ δυνατόν;;; Τελικά ίσως θα πρέπει να γίνει επίσημη πρόταση για να αλλάξει το όνομά της η Δ.Ε.Η. Ίσως αν μαζευόμασταν πολλοί να το καταφέρναμε. Δεν θα πω για όλους αυτούς που βγήκαν ξαφνικά στα κανάλια και στα ραδιόφωνα και κράζανε "τι έγινε, τι έπρεπε να είχε γίνει, τι δεν θα έπρεπε να είχε γίνει..." Όλοι μετά Χριστόν προφήτες.. Ούτε καν θα μιλήσω για όλους τους πολιτικούς που βρήκαν ευκαιρία να κάνουν πολιτική και αντιπολίτευση πάνω σε καμμένες πλάτες και προβληματικές υπηρεσίες. Το θέμα είναι ένα.. Το ρεύμα το πληρώνουμε πανάκριβο. Είναι λογικό λοιπόν να απαιτούμε και μία κάποια ποιοτική εξυπηρέτηση. Αντίθετα η ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρονται είναι αντιστρόφως ανάλογη με τις τιμές που έχουν αυτές κοστολογηθεί! Και σου λέει μετά "έπρεπε να έχουν γίνει έργα, έπρεπε να έχουν αλλάξει τα συστήματα, να έχουν συντηρηθεί και εκσυχρονιστεί!" Ποιός εκσυχρονισμός ρε παιδιά... Πληρώνουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας (οι φαλακροί είναι η αλήθεια λίγο ταλαιπωρούνται) και έχουν και το θράσος να μας ζητήσουν να μην καταναλώνουμε πολύ ρεύμα γιατί λέει τα δίκτυα ζορίζονται... Ενώ εμείς με όλη αυτή τη ζέστη όχι έ;;; Λες και είμαστε σχολιαρόπαιδα που θα μας μαλώσει η δασκάλα για να μην κάνουμε ζημιές μέσα στην τάξη. "Δεν θα χρησιμοποιήσεις πολύ ρεύμα, δεν έχουμε, δεν το σηκώνει το δίκτυο και θα σε απορρίψει" (μάθαμε και την απόρριψη δικτύων). Γίναμε ξαφνικά όλοι ηλεκτρολόγοι. Είμαι υπέρμαχος της ιδέας του να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε σχέση με τη ενεργειακή μας συμπεριφορά,όχι όμως για τη ΔΕΗ...NO no NO.. Για τον πλανήτη μας, για αυτόν τον πλανήτη που η ΔΕΗ δεν τραβάει και κάνα ιδιαίτερο ζόρι ή δεν παίρνει και κανένα ιδιαίτερο μέτρο για την προστασία του. Έλεος ρε παιδιά, μην ξεπερνάτε και τα όρια... Με τη δική μας υπομονή παίζετε!!!!
Επιτέλους πότε θα έχει ρεύμα;; Πρέπει να φυσήξει μήπως;; Μήπως να ανοίγαμε τις πόρτες για να μπει ο αέρας μέσα;;; Μήπως αυτόν τον αέρα που θα έμπαινε να τον χρησιμοποιούσαμε κιόλας;;

Μαθήματα Ιστορίας (λέμε τώρα)

Κάπου εκεί στο ξεκίνημα της εφηβείας μου απέκτησα μία μεγάλη αγάπη! Την Ιρλανδία!! Κάτι σε αυτή τη χώρα, στους ανθρώπους της με έκανε να αισθάνομαι ένα απίστευτο δέσιμο... Η μουσική της (από που να αρχίσω Bob Geldoff, Patricia Cahill, Van Morrison, Sinead O'Connor, U2, Flogging Molly ή τους λατρεμένους μου Thin Lizzy).

Η λογοτεχνία της (Jonathan Swift, Bram Stoker, ο έρωτας της ζωής μου φυσικά Oscar Wilde, η photo είναι από το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε!!!)

(James Joyce, ναι κατάφερα να κάνω τη διαδρομή του Οδυσσέα... κάπως εκτός εποχής βέβαια αλλά κάτι είναι και αυτό!!!)

το θέατρο της (Samuel Beckett, George Bernard Shaw, και ξανά ο μοναδικός Oscar!!!), η ποίηση της (W.B. Yeats, Patrick Kavanagh). Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά που αγαπάω στην Ιρλανδία. Υπάρχουν αμέτρητα άλλα! Ας μην μιλήσω για τις κορυφαίες εξαγωγές της (χεχε)

Guinness, αλήθεια το ξέρατε πως ο ιδρυτής της εταιρείας, Arthur Guinness, υπήρξε και δήμαρχος του Δουβλίνου;;; Ένας ακόμα λόγος για σεβασμό σε αυτόν τον απίστευτο λαό!

και Jameson (έτσι για όσους θέλουν να μαθαίνουν γράφεται whiskey, η ιρλανδική διαφορά από τον υπόλοιπο κόσμο).

Λίγο αργότερα άρχισα να διαβάζω και την ιστορία της χώρας και πραγματικά αισθάνθηκα πως ως λαοί έχουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Κατά την επίσκεψη μου δε στις φυλακές του Δουβλινού (Kilmainham Gaol από όπου και η παρακάτω photo) τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν ήταν τόσο έντονα... Περπατάς στους διαδρόμους των φυλακών και νομίζεις ότι ακούς τους ψιθύρους, τους τριγμούς από την περίοδο που μερικά από τα πιο φωτισμένα μυαλά της χώρας ήταν έγκλειστα σε αυτούς τους χώρους, και πραγματικά γίνεσαι και εσύ ένα κομμάτι της ιστορίας. Σαν να ζεις και εσύ τις τραγικές και ταυτόχρονα ηρωϊκές ιστορίες τους.

Είναι τόσα αυτά που θα 'θελα να πω για την ατμόσφαιρα της πόλης του Δουβλίνου (μέχρι εκεί έφτασε η χάρη μου, σύντομα ελπίζω να καταφέρω να δω και την υπόλοιπη χώρα). Ζωντάνια, ρυθμός, χαμογελαστοί άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις ευπρόσδεκτος. Μπορείς τόσο εύκολα να γίνεις και εσύ κομμάτι της καθημερινότητας τους. Να τριγυρίσεις στους δρόμους και τα στενά, να απολαύσεις τους πλανώδιους μουσικούς και τις παραστάσεις στους δρόμους (δεν έχω ξαναδεί τόσες πολλές μαζεμένες!!!)

Ξαφνικά νομίζω ότι ακούγομαι κάτι σαν τον Lonely Planet (όχι πως θα με χαλούσε μια δουλειά εκεί.. Ποιός δεν θα 'θελε να ταξιδεύει να βλέπει και να γράφει για ό, τι βλέπει;;;;)

ΑΑΑΑΧΧΧΧ! Αυτά λοιπόν για την γεύση μου από την Ιρλανδία.. Ε καλά όχι και από ολόκληρη τη χώρα.. Που θα πάει όμως θα την αποκτήσω και αυτή.. Προς το παρόν απλά εύχομαι να καταφέρω να ξαναπερπατήσω σαν άνθρωπος, να μπορώ να τρέξω αμέριμνη σε καταπράσινα λιβάδια... Θα γίνει που θα πάει...

Epiphanot

Epiphanot : An idea that at first seems like an amazing insight (at least to the conceiver) but later turns out to be pointless, mundane, stupid, or incorrect, and often is the root cause of bad decisions. Mostly occurs under the influence of drugs or alcohol.

Αρχικά μας φάνηκε πως το ψάρι μπορεί και να το ευχαριστιόταν... Αργότερα όμως άρχισε να βήχει... Τι να πει κανείς... Θα μπορούσε βέβαια και να είναι η νέα εκδοχή του καπνιστού μπακαλιάρου... Καμία πρόταση από σχολές μαγειρικής για συνεργασία;;;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά.

Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org,

λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36,

λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515.

Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Καραβάκι το μυαλό και όπου θέλει σε πηγαίνει..

Καθηλωμένη μέσα στο σπίτι εξαιτίας ενός, από αυτό που θα λέγαμε "κουλό", ατυχήματος δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνεις... Πόσες ταινίες να δεις, θα κουρκουτιάσεις... Πόσα βιβλία να διαβάσεις, δε λέω καλή η πνευματική τροφή θες όμως και κάτι πιο ενεργητικό... Πόση ώρα να περάσεις στον υπολογιστή, εκτός ότι θα κουρκουτιάσεις θα πιαστεί και όλο σου το κορμί από την περιορισμένη στάση του σώματος... Πόση μουσική να ακούσεις, θα αρχίσεις να εκνευρίζεσαι που δεν μπορείς και εσύ σαν κάθε φυσιολογικός άνθρωπος να βγεις έξω και να την απολαύσεις με ένα ποτάκι και παρέα με τους φίλους σου... Καθηλωμένη λοιπόν για ώρες μέσα στους τέσσερις τοίχους μοιραία αρχίζεις να σκέφτεσαι! Σκέφτεσαι ό, τι προσπαθείς να αποφύγεις τον υπόλοιπο καιρό και η αλήθεια είναι πως δεν είχες και το χρόνο να το κάνεις. Άκουγα τις προάλλες πως το ανθρώπινο μυαλό δεν είναι ότι ξεχνάει, απλά έχει τη μοναδική ιδιότητα να αξιολογεί τις πληροφορίες τις οποίες θα αποθηκεύσει Αποθηκεύει αυτές που του είναι πιο χρήσιμες, ό, τι δηλαδή χρησιμοποιούμε πιο συχνά και μας είναι απαραίτητο. Για ποιο λόγο να θυμάμαι εγώ πως κάπου άκουσα ότι κάποιος κάποτε είπε κάτι πολύ σημαντικό για τις μητριαρχικές φυλές της βόρειας Ινδίας; Έλα όμως που θες δε θες αυτές οι πληροφορίες, μαζί και πολλές άλλες είτε άχρηστες είτε οδυνηρές, μένουν κάπου βαθειά καρφωμένες μέσα στο μυαλό και όταν δοθεί η ευκαιρία, σε αυτή την περίπτωση η ακινησία και η απραγία, (όχι πως δεν έχω δουλειά να τελειώσω απλά μου είναι απίστευτα δύσκολο όταν δεν μπορώ να κάνω άλλα πράγματα για να γεμίσουν οι μπαταρίες μου να πρέπει να δουλέψω κιόλας), ανασύρωνται στην επιφάνεια... Τότε τι κάνεις; Ποιές είναι οι επιλογές σου; Συνεχίζεις και σκέφτεσαι γιατί το μυαλό, εκτός από ένας τέλειος επεξεργαστής είναι και πολύ ύπουλο όργανο... Ώρες ώρες το συλλαμβάνω να λειτουργεί ανεξάρτητα από τις επιθυμίες του ιδιοκτήτη-χρήστη του... Ίσως το δικό μου να είναι τόσο ανεξάρτητο... Αν και δεν το νομίζω... Μάλλον όλα κάπως έτσι λειτουργούν τα σκασμένα. Βέβαια υπάρχει και η πιθανότητα έπειτα από τόσες τρελές διαδρομές να βρω τη φωτισμένη επίλυση ενός προβλήματος που ταλαιπωρεί χρόνια την ανθρωπότητα ή να αναπτύξω μια νέα κοινωνικό-πολιτική θεωρία που θα φέρει την επόμενη κοινωνική επανάσταση (λέμε τώρα...)
. Λέγεται ότι οι επαναστάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο ξεκίνησαν από αστούς και ανθρώπους της ανώτερης οικονομικής βαθμίδας (άραγε ποιος να σκαρφίστηκε αυτόν τον διαχωρισμό, μήπως ήταν απλή αυτόματη κοινωνική λειτουργία;;; Έλα συγκεντρώσου!!!). Μήπως όμως ουσιαστικά ήταν τραυματίες που δεν είχαν και πολλές επιλογές για τις καθημερινές τους δραστηριότητες;;

Πρωτομαγιά...

Πρωτομαγιά... Αρχή του μήνα... Αρχή... Κι όμως...

Παράξενη Πρωτομαγιά
μ'αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια
ήρθ' ο καιρός του "έχε γιεια"
τι να την κάνεις πια την περηφάνια...
Στα δύο σου μάτια τα χρυσαφιά
σκοτάδι πέφτει και συννεφιά
ποιές μπόρες φέρνεις και ποιές βροχές
σε κουρασμένες νεκρές ψυχές...
Παράξενη Πρωτομαγιά
ο ήλιος καίει το πέλαγο στη δύση
μα της καρδιάς την πυρκαγιά
που θα βρεθεί ποτάμι να τη σβήσει...
Παράξενη Πρωτομαγιά...

Μάνος Χατζιδάκις - Νίκος Γκάτσος

Τελικά μπορεί και να μην ξέρουμε τι ακριβώς γιορτάζουμε την πρωτομαγιά.. Για μένα είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει το μαγικό αυτό τραγούδι...Ίσως ο καθένας αυτό που έχει μέσα στο μυαλό του... Έτσι για να γίνουμε και κάπως ιστορικά ακριβείς (και όχι ανακριβείς όπως συνήθως) παραθέτω το ακόλουθο link του Νίκου Δήμου.
Απλά ας διαβάσουμε!

Ό, τι είναι σημαντικό...

" Ό, τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια...."

Το νοιώθει η ψυχή, συγχρονίζεται μαζί του η καρδιά... Είναι η κίνηση στο πέταγμα του γλάρου, η τυφλή πορεία στα ίχνη που αφήνει το καραβάκι.. Το βλέμμα που καρφώνεται στο άπειρο και περιμένει κάτι να το ταρακουνήσει.. Το "θέλω" και το "μπορώ" που γίνονται ένα και εκείνη η μαγική στιγμή που ξεκινάς για το αύριο... Και το αύριο που γίνεται σήμερα... Και ένα χαμόγελο που σε πείσμα των άπιστων και των δύσπιστων μένει πάντα κολλημένο στα χείλη...

"Εδώ είναι το ταξίδι...."

Η στιγμή που περνά και χάνεται...

Έχω μία φίλη από τότε σχεδόν που θυμάμαι τον εαυτό μου... Οι πρώτες μου αναμνήσεις ξεκινούν με την οικογένειά μου, γονείς, αδερφή και μετά η Δάφνη... Πάντα μιλούσαμε για όλα αυτά που θέλαμε, για όλα αυτά που είχαμε στα όνειρά μας... Κάτι σαν alter ego ένα πράγμα. Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι δεν μοιάζουμε καθόλου. Εκ πρώτης όψεως είμαστε οι απόλυτα αταίριαστες φίλες. Τώρα το ποια είναι ποια είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία. Είχαμε λοιπόν μια συζήτηση πριν από μερικές μέρες. Για όλα αυτά που αφήνουμε πίσω μας επειδή: "το πρωί δουλεύω", "ουφ άστο μωρέ έχω και τη δόση του υπολογιστή", "άσε πρέπει να πάω να ετοιμαστώ και που να τρέχεις τώρα να βάφεσαι και να ντύνεσαι". Ξαφνικά συνειδητοποίησα-ή μάλλον συνειδητοποιήσαμε-πως ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου είναι να αφήσεις εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να την αφήσεις να πάει χαμένη. Ξέρω μάλλον σαν διαφήμιση της Vodafone ακούγομαι αλλά τελικά είναι αλήθεια. Πόσα δεν έχουμε χάσει προσπαθώντας να πετύχουμε το σωστό και αφήνοντας εκείνη τη μοναδική στιγμούλα να πάει χαμένη;;; Στιγμές, χαμόγελα, αγκαλιές με τους φίλους μας, ακόμα και γλέντι μεχρι πρωϊας... Είναι αυτό που λες: "πάμε για ένα καφέ;" και ο καφές καταλήγει ψαροφαγία και ατελείωτη μπουρμπούρα μέχρι το πρωί.. Φαντάζεσαι να έπρεπε να το διακόψεις αυτό, έστω για μισή ώρα, και μετά να ξαναγυρίσεις;;; Να κάνεις τι; Θα την έχεις χάσει τη στιγμή! Και αν το καλοσκεφτούμε, η ζωή μας είναι γεμάτη μόνο από στιγμές! Όμορφες, άσχημες, καταθλιπτικές, υπέροχες, λαμπερές, απίστευτα μοναδικές... Όλες τους, για ό, τι μας έχουν προσφέρει. Για τη στιγμή που περάσαμε στις εξετάσεις, τη στιγμή που πήραμε το δίπλωμα οδήγησης, τη στιγμή που δώσαμε το πρώτο μας φιλί... Τη στιγμή που είδαμε το πρώτο ξημέρωμα και νοιώσαμε πως κάτι είναι διαφορετικό (Wow είμαι μεγάλος πια, μένω ξύπνιος μέχρι το πρωί και βλέπω τον ήλιο να βγαίνει ΜΕΓΑΛΕΙΟ!). Όταν κάτι μας δίνεται έτσι απλά, όπως οι στιγμές με φίλους που αγαπάμε, ανθρώπους που νοιαζόμαστε, παρέα με την οποία περνάμε καλά, ΤΙΠΟΤΑ δεν θα πρέπει να μπαίνει ανάμεσα μας και στη στιγμή που "Περνά και χάνεται..." Τα λόγια και ο χρόνος δεν γυρνάνε πίσω.. Μακάρι να γινόταν... Όμως δεν... Ακόμα και οι ώρες σιωπής που μπορεί να περνάς με τους ανθρώπους που αγαπάς μπορεί να είναι σωτήριες...

"Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ΄το χέρι, κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών... Μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει... Εγώ ό, τι αγάπησα σ΄εκείνη το χρωστώ..." Διονύσης Τσακνής-Φταίνε τα τραγούδια, 1989

Οι photos είναι από μία στιγμή που δεν αφήσαμε να χαθεί... Επειδή νοιώθουμε ακόμη παιδιά...

Πιτσιρικάς

The Kid - Charles Chaplin - Jackie Coogan (1921)

Και τίποτ' άλλο δεν θυμάμαι να 'χω ζήσει
που να χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω

Θέλω να δω τ' άσπρο του κόσμου
μέσα απ' τα μάτια ενός πιτσιρικά
να ημερέψω λίγο φως μου
κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου
θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά

Και ξόδεψα και μοίρασα και μάλλον ξεχρεώνω
μια στοίβα χρόνια ασθενικά με μια αγκαλιά σκουπίδια
άλλα να θέλω σαν τρελός και μ' άλλα να ματώνω
φυγές να σκάβω μες στη γη και να γυρνώ στα ίδια

Θάνος Μικρούτσικος - Οδυσσέας Ιωάννου

Καλό Χειμώνα

Εδώ και χρόνια σιγά-σιγά η φύση έχει αρχίσει να παίρνει την εκδίκηση της. Ακραία, εκτός τόπου και χρόνου καιρικά φαινόμενα μας θυμίζουν πως ό,τι έχουμε κάνει τόσο καιρό στο περιβάλλον μας, αρχίζει τελικά και στρέφεται εναντίον μας. Και πως να μην, εδώ που τα λέμε. Το απόλυτο της παράλογης συμπεριφοράς απέναντι σε αυτό που μας δίνει ζωή. Ό, τι είχαμε να πάρουμε καταλήξαμε τελικά να το ληστεύουμε. Όλα αυτά που μας έδινε απλόχερα από μόνη της τα καταληστέψαμε. Πως λέει και ο σοφός λαός: Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ'ανέβει στο κρεβάτι... Χειμώνε φέτος δεν είδαμε, ελάχιστες βροχές, ακόμα λιγότερα χιόνια, και όσο για τις μέρες καλοκαιρίας, δεν το συζητώ... Δεν πέθανε σχεδόν ούτε ένα μικρόβιο. Είχε και τα καλά του, δεν κάψαμε πολύ πετρέλαιο. Αλοίμονο όμως αν περιμένουμε τον καύσωνα για να κάνουμε οικονομία στο πετρέλαιο θέρμανσης. Για το κίνησης και τη βενζίνη δεν το συζητώ. Στο κάτω-κάτω στην Ελλάδα ζουμε. Η έννοια του commuting είναι για μας ακόμα άγνωστη...

Έλα όμως που μέσα Απριλίου και ο καιρός ψύχρανε ελαφρώς. Βρε λέτε να έρθει τελικά ο χειμώνας. Λέτε να μας έστησε λιγάκι στο ραντεβού (ο πρώτος άραγε θα είναι ή ο τελευταίος) και να σκάσει μύτη κάτα Μάιο μεριά;;;

(P.S. Η photo είναι βγαλμένη στη μαγική Καστοριά, λίγα χρόνια πριν, τότε που οι εποχές θυμόντουσαν ακόμα να αλλάζουν...)

"A map of the world that does not include Utopia is not worth even glancing at, for it leaves out the one country at which Humanity is always landing."
The soul of Man under Socialism - Oscar Fingal O'Flahertie Wills Wilde (1854-1900)

Και πόσο αληθινό είναι αυτό. Έτσι και αλλιώς στον προσωπικό χάρτη του καθενός μας η Ουτοπία δεν είναι αυτή που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος; Αυτός ο τόπος στον οποίο καταφεύγουμε κάθε φορά που θέλουμε να ταξιδέψει το μυαλό μας. Κάθε φορά που χρειαζόμαστε λίγο προσωπικό χώρο και χρόνο. Κάθε φορά που θέλουμε όλα να ήταν αλλιώς. Πιο ανθρώπινα, περισσότερο φωτεινά, μακριά από όλα τα καθημερινά που μας πληγώνουν και μας ρίχνουν το ηθικό. Εκεί που λες "δεν αντέχω άλλο..." τσουπ ένα μικρό ταξιδάκι του μυαλού και ξαφνικά μπορείς να δεις την πραγματικότητα με άλλα μάτια. Τριγύρω μου έχω σηκώσει ένα τέτοιο χάρτη, σαν εκείνον που είχαμε παιδιά και σημειώναμε τα μέρη που θέλαμε να επισκεφτούμε. Είναι το καταφύγιο μου. Δεν είναι από χαρτί, είναι virtual, κάτι σαν εύκαμπτο υλικό υλικό που μπορεί να πάρει το σχήμα, το χρώμα, το άρωμα, το φως της στιγμής που λαχταρώ. Να του δώσω το συναίσθημα της στιγμής και να αφήσω κάθε τι που θα μπορούσε να τη μαυρίσει... Αυτή είναι η Ουτοπία μου... Ή μήπως ο πραγματικός μου χωρό-χρόνος ύπαρξης;

"All paradises, all utopias are designed by who is not there, by the people who are not allowed in."
Paradise - Toni Morrison

Παράδεισος ή Ουτοπία;;

Φανάρι

Κυρίως μέσα από αυτό το blog οτιδήποτε θέλω να πω το λέω μέσα από κάποιο τραγούδι, κάτι που να με εκφράζει... Αυτή τη φορά αποφάσισα να δείξω και να πω κάτι που ίσως με κάνει να φανώ εθνικίστρια, όρος ο οποίος με τον τρόπο που χρησιμοποιείται στις μέρες μας έχει αποκτήσει μάλλον αρνητική έννοια. Κατά τη διάρκεια των ημερών του Πάσχα επισκέφθηκα την Κωνσταντινούπολη. Δεν θα μιλήσω για συναισθηματική φόρτιση, μιας και μέρος της καταγωγής μου είναι από αυτή την περιοχή. Δεν θέλω καν να σχολιάσω το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της Πόλης έχει έντονο το Βυζαντινό στοιχείο, κάτι που φυσικά δεν προσπαθούν να κρύψουν αλλά με πολύ έξυπνο τρόπο προωθούν. Μαγκιά τους αφού μπορούν και το κάνουν. Αυτό που με ενόχλησε θα έλεγα είναι η κατάσταση στην περιοχή του Φαναρίου. Το Φανάρι είναι μια περιοχή στην Πόλη, όπου από το 1601 εδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο καθώς και η Μεγάλη του Γένους Σχολή. Είναι η περιοχή στην οποία κατοικούσε η νέα (τότε) ελληνική αστική αριστοκρατία. Οικογένειες εμπόρων από την Τραπεζούντα, την Καραμανία και τα νησιά του Αιγαίου που είχαν κάνει έδρα των εργασιών τους την Κωνσταντινούπολη και είχαν οικονομικές συναλλαγές με την σουλτανική αυλή. Σιγά-σιγά λοιπόν οι οικογένειες αυτές απέκτησαν οικονομική δύναμη αλλά και κοινωνική αίγλη. Είναι οι γνωστοί πλέον με το όνομα Φαναριώτες. Η εξέλιξη τους, αλλά και η συμμετοχή τους στην ελληνική ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας μέσα από τα βιβλία της ιστορίας. Μέχρι και τη δεκαετία του 1950, οπότε και ξεκίνησε το τελευταίο κύμα διωγμών -κατά το επίσημο "ανταλλαγών"- του Ελληνικού πληθυσμού από την Πόλη η περιοχή συνέχιζε να κατοικείται από έλληνες. Πλέον το μοναδικό που μπορεί να δει κανείς στο Φανάρι είναι ερείπια των κάποτε αρχοντικών ελληνικών σπιτιών που το τουρκικό κράτος δεν έδινε άδεια για αναστήλωση. Στις φωτογραφίες φαίνεται καθαρά η σημερινή κατάσταση του Φαναρίου, μια περιοχή που κάποιος θα φοβόταν να κυκλοφορήσει ίσως... Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση, μου φάνηκε κάτι σαν κοροϊδία είναι η πινακίδα που ανακοινώνει την έναρξη των έργων -με τη χρηματοδότηση παρακαλώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης- για την αποκατάσταση της περιοχής του Φαναρίου, αλλά και της γειτονικής της περιοχής του Μπαλάτ, κάποτε Εβραϊκή συνοικία. Τα πάντα για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Ή μήπως όχι. Τα συμπεράσματα δικά σας.

The time has come

Out where the river broke, the bloodwood and the desert oak, holden wrecks and boiling diesels, steam in forty five degrees. The time has come to fair fairs, to pay the rent to pay our share. The time has come, a facts a fact, it belongs to them, let's give it back. How can we dance when our earth is turning, how do we sleep when our beds are burning. Four wheels scare our cockatoos, from Kintore east to Yuendemu. The western desert lives and breathes, in forty five degrees. The time has come, a facts a fact, it belongs to us all, let's give it back!!!!!!