Με αφορμή το πρόσφατο blog posting του καλύτερου συμπληρωματικού του μυαλού μου είπα να σχολιάσω και εγώ μερικά πραγματάκια για τον γάμο, τα πουρνάρια, ό, τι τέλος πάντων βάζει ο νους. Εμένα προσωπικά (αυτό έλειπε να μιλήσω και για ολόκληρη την κοινωνία) ο γάμος με τρομάζει. Δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω γιατί.. Είναι το μετά, είναι το πριν, ακόμα και αυτή η τελετή μου φέρνει σύγκρυο.. Όλος αυτός ο κόσμος να σε κοιτάζει... Α πα πα πα... Εδώ η αδερφή μου παντρεύτηκε και επειδή στεκόμουνα παραδίπλα (οικογένεια για..) ένιωθα βλέμματα επάνω μου να αναρωτιούνται ποια στο καλό είμαι (εντάξει το παραδέχομαι δεν έμοιαζα και πολύ με τον καθημερινό μου εαυτό..)!!! Είναι και το ότι τόσα χρόνια μας έχουν γεμίσει το μυαλό με όλα τα "πρέπει" και τα "θα έπρεπε"... Πρέπει να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια... Είναι μία κοινωνική σύμβαση, η τελετή είναι αυτή που θα καθορίσει τη σχέση του ζευγαριού; Αν θες να είσαι μαζί με κάποιον είτε πας στην εκκλησία είτε πας στο δημαρχείο, είτε κάνεις γλέντι, είτε φας τα λεφτά για αυτό το γλέντι σε τρελές διακοπές με το significant other σου, είναι το ίδιο πράγμα... Γάμος = ευκαιρία για party... Α!!!! και για να δηλώσεις δημόσια τη δέσμευση και την αγάπη σου στον άνθρωπο που διάλεξες να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου! Μπορεί να μου τη δώσει και να ξυπνήσω ένα πρωί και το απόγευμα να είμαι παντρεμένη, (λέμε τώρα εδώ δεν είναι Vegas), αλλά μέχρι στιγμής βρίσκω το θάρρος να το ομολογήσω πως φοβάμαι... Στο κάτω κάτω έμεινα και από τις λίγες "ελεύθερες" "μεγαλοκοπέλες" της γενιάς μου... Μια spinster ενα πράμα... Αφήστε που συμφωνώ και απόλυτα με τον Καμπουράκη!!!
