Δερβίσης

Ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια (ξέρετε αυτά που ακούς και για κάποιο περίεργο λόγο σηκώνεται η τρίχα σου κάγκελο, έχεις ιδιαίτερους δεσμούς και δεν ξέρεις γιατί...) είναι ο Δερβίσης... Το άκουγα πριν από λίγο και μαζί με την τρίχα έκαναν ένα κλικ και τα περίφημα πλέον ράμματα (που ναι μεν τα έβγαλα αλλά το σημάδι από τον κοπτορράπτη ακόμα τραβάει και θα τραβάει για καιρό, την έχουν αυτή την κακή συνήθεια τα σημάδια)..

Αυτά τα τραγούδια (τα αγαπημένα για περίεργους λόγους χωρίς πολλά-πολλά γιατί και πως) κάποια στιγμή στη ζωή σου σού έχουν κρατήσει συντροφιά μαζί με ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι κρασί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ένα από τα πιο περιέργα τραγούδια που τρύπωσαν με μυστήριο τρόπο σε αυτή την κατηγορία είναι και η Δραπετσώνα, πείτε μου εσείς γιατί, εγώ ακόμα αναρωτιέμαι αν και έχω μια σχετική υποψία, παρόλο που στη Δραπετσώνα δεν έχω πάει ποτέ. Όλο λέω αλλά ποτέ δεν τυχαίνει. Θα το καταφέρω που θα πάει, ένα προσκύνημα νομίζω επιβάλλεται.

Πίσω στο Δερβίση λοιπόν. Αμέτρητα βράδια το τραγούδι στο repeat, μαύρο σκοτάδι στο δωμάτιο, απόλυτη ησυχία πέρα από τη γλυκειά μελωδία. Όταν ακούς κάτι που απολαμβάνεις το σώμα σου έχει την μοναδική ιδιότητα να απομακρύνει τους ενοχλητικούς ήχους που μπορεί να παραβιάσουν αυτήν την ιερή στιγμή. Δεν πετυχαίνει πάντα, συμβαίνει όμως και είναι μία μαγική στιγμή ψυχοσωματικής ανάτασης. "Όλοι στο θάνατο είμαστε ίσοι κάτω απ'τη φούστα του Δερβίση..." πόσο αληθινό πράγματι.. Απόλυτη στιγμή ισότητας...

Παρέα με εκείνο το ποτήρι κρασί που λέγαμε "γιατί όποιος πίνει κοινωνά και όποιος θυμάται φταίει, και όποιος φταίει το Θεό ξυπνά..." Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα ήθελα να ξυπνήσω το Θεό. Να σηκωθώ ψηλά και να φωνάξω.."Μ'ακούς ή άδικα σπαταλώ τη φωνή μου.." Που δεν είναι και φωνή κανονική. Είναι αυτή που βγαίνει από μέσα μας, στα αυτιά μας ηχεί εκκωφαντικά αλλά κανείς άλλος, έστω και αν είναι σε απόσταση αναπνοής δίπλα μας δεν φαίνεται να την ακούει.

Τελικά μάλλον είχε δίκιο η ποιήτρια (Λίνα Νικολακοπούλου): "Πολλά τ'ανθρώπου τα δεινά, μα εκείνος που 'χει ζήσει, γεννιέται χάνεται, γυρνάει και αισθάνεται ξανά...".

Τι κρίμα που αργούμε τόσο να το καταλάβουμε.. Τι κρίμα που όταν το καταλαβαίνουμε έχουμε αναλωθεί τόσο πολύ σε ανούσιες αναζητήσεις και επιδιώξεις που οι δυνάμεις μας είναι ελάχιστες για το σήμερα...