Μαθήματα Ιστορίας (λέμε τώρα)

Κάπου εκεί στο ξεκίνημα της εφηβείας μου απέκτησα μία μεγάλη αγάπη! Την Ιρλανδία!! Κάτι σε αυτή τη χώρα, στους ανθρώπους της με έκανε να αισθάνομαι ένα απίστευτο δέσιμο... Η μουσική της (από που να αρχίσω Bob Geldoff, Patricia Cahill, Van Morrison, Sinead O'Connor, U2, Flogging Molly ή τους λατρεμένους μου Thin Lizzy).

Η λογοτεχνία της (Jonathan Swift, Bram Stoker, ο έρωτας της ζωής μου φυσικά Oscar Wilde, η photo είναι από το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε!!!)

(James Joyce, ναι κατάφερα να κάνω τη διαδρομή του Οδυσσέα... κάπως εκτός εποχής βέβαια αλλά κάτι είναι και αυτό!!!)

το θέατρο της (Samuel Beckett, George Bernard Shaw, και ξανά ο μοναδικός Oscar!!!), η ποίηση της (W.B. Yeats, Patrick Kavanagh). Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά που αγαπάω στην Ιρλανδία. Υπάρχουν αμέτρητα άλλα! Ας μην μιλήσω για τις κορυφαίες εξαγωγές της (χεχε)

Guinness, αλήθεια το ξέρατε πως ο ιδρυτής της εταιρείας, Arthur Guinness, υπήρξε και δήμαρχος του Δουβλίνου;;; Ένας ακόμα λόγος για σεβασμό σε αυτόν τον απίστευτο λαό!

και Jameson (έτσι για όσους θέλουν να μαθαίνουν γράφεται whiskey, η ιρλανδική διαφορά από τον υπόλοιπο κόσμο).

Λίγο αργότερα άρχισα να διαβάζω και την ιστορία της χώρας και πραγματικά αισθάνθηκα πως ως λαοί έχουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Κατά την επίσκεψη μου δε στις φυλακές του Δουβλινού (Kilmainham Gaol από όπου και η παρακάτω photo) τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν ήταν τόσο έντονα... Περπατάς στους διαδρόμους των φυλακών και νομίζεις ότι ακούς τους ψιθύρους, τους τριγμούς από την περίοδο που μερικά από τα πιο φωτισμένα μυαλά της χώρας ήταν έγκλειστα σε αυτούς τους χώρους, και πραγματικά γίνεσαι και εσύ ένα κομμάτι της ιστορίας. Σαν να ζεις και εσύ τις τραγικές και ταυτόχρονα ηρωϊκές ιστορίες τους.

Είναι τόσα αυτά που θα 'θελα να πω για την ατμόσφαιρα της πόλης του Δουβλίνου (μέχρι εκεί έφτασε η χάρη μου, σύντομα ελπίζω να καταφέρω να δω και την υπόλοιπη χώρα). Ζωντάνια, ρυθμός, χαμογελαστοί άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις ευπρόσδεκτος. Μπορείς τόσο εύκολα να γίνεις και εσύ κομμάτι της καθημερινότητας τους. Να τριγυρίσεις στους δρόμους και τα στενά, να απολαύσεις τους πλανώδιους μουσικούς και τις παραστάσεις στους δρόμους (δεν έχω ξαναδεί τόσες πολλές μαζεμένες!!!)

Ξαφνικά νομίζω ότι ακούγομαι κάτι σαν τον Lonely Planet (όχι πως θα με χαλούσε μια δουλειά εκεί.. Ποιός δεν θα 'θελε να ταξιδεύει να βλέπει και να γράφει για ό, τι βλέπει;;;;)

ΑΑΑΑΧΧΧΧ! Αυτά λοιπόν για την γεύση μου από την Ιρλανδία.. Ε καλά όχι και από ολόκληρη τη χώρα.. Που θα πάει όμως θα την αποκτήσω και αυτή.. Προς το παρόν απλά εύχομαι να καταφέρω να ξαναπερπατήσω σαν άνθρωπος, να μπορώ να τρέξω αμέριμνη σε καταπράσινα λιβάδια... Θα γίνει που θα πάει...