Έχω μία φίλη από τότε σχεδόν που θυμάμαι τον εαυτό μου... Οι πρώτες μου αναμνήσεις ξεκινούν με την οικογένειά μου, γονείς, αδερφή και μετά η Δάφνη... Πάντα μιλούσαμε για όλα αυτά που θέλαμε, για όλα αυτά που είχαμε στα όνειρά μας... Κάτι σαν alter ego ένα πράγμα. Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι δεν μοιάζουμε καθόλου. Εκ πρώτης όψεως είμαστε οι απόλυτα αταίριαστες φίλες. Τώρα το ποια είναι ποια είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία. Είχαμε λοιπόν μια συζήτηση πριν από μερικές μέρες. Για όλα αυτά που αφήνουμε πίσω μας επειδή: "το πρωί δουλεύω", "ουφ άστο μωρέ έχω και τη δόση του υπολογιστή", "άσε πρέπει να πάω να ετοιμαστώ και που να τρέχεις τώρα να βάφεσαι και να ντύνεσαι". Ξαφνικά συνειδητοποίησα-ή μάλλον συνειδητοποιήσαμε-πως ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου είναι να αφήσεις εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να την αφήσεις να πάει χαμένη. Ξέρω μάλλον σαν διαφήμιση της Vodafone ακούγομαι αλλά τελικά είναι αλήθεια. Πόσα δεν έχουμε χάσει προσπαθώντας να πετύχουμε το σωστό και αφήνοντας εκείνη τη μοναδική στιγμούλα να πάει χαμένη;;; Στιγμές, χαμόγελα, αγκαλιές με τους φίλους μας, ακόμα και γλέντι μεχρι πρωϊας... Είναι αυτό που λες: "πάμε για ένα καφέ;" και ο καφές καταλήγει ψαροφαγία και ατελείωτη μπουρμπούρα μέχρι το πρωί.. Φαντάζεσαι να έπρεπε να το διακόψεις αυτό, έστω για μισή ώρα, και μετά να ξαναγυρίσεις;;; Να κάνεις τι; Θα την έχεις χάσει τη στιγμή! Και αν το καλοσκεφτούμε, η ζωή μας είναι γεμάτη μόνο από στιγμές! Όμορφες, άσχημες, καταθλιπτικές, υπέροχες, λαμπερές, απίστευτα μοναδικές... Όλες τους, για ό, τι μας έχουν προσφέρει. Για τη στιγμή που περάσαμε στις εξετάσεις, τη στιγμή που πήραμε το δίπλωμα οδήγησης, τη στιγμή που δώσαμε το πρώτο μας φιλί... Τη στιγμή που είδαμε το πρώτο ξημέρωμα και νοιώσαμε πως κάτι είναι διαφορετικό (Wow είμαι μεγάλος πια, μένω ξύπνιος μέχρι το πρωί και βλέπω τον ήλιο να βγαίνει ΜΕΓΑΛΕΙΟ!). Όταν κάτι μας δίνεται έτσι απλά, όπως οι στιγμές με φίλους που αγαπάμε, ανθρώπους που νοιαζόμαστε, παρέα με την οποία περνάμε καλά, ΤΙΠΟΤΑ δεν θα πρέπει να μπαίνει ανάμεσα μας και στη στιγμή που "Περνά και χάνεται..." Τα λόγια και ο χρόνος δεν γυρνάνε πίσω.. Μακάρι να γινόταν... Όμως δεν... Ακόμα και οι ώρες σιωπής που μπορεί να περνάς με τους ανθρώπους που αγαπάς μπορεί να είναι σωτήριες...
"Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ΄το χέρι, κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών... Μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει... Εγώ ό, τι αγάπησα σ΄εκείνη το χρωστώ..." Διονύσης Τσακνής-Φταίνε τα τραγούδια, 1989
Οι photos είναι από μία στιγμή που δεν αφήσαμε να χαθεί... Επειδή νοιώθουμε ακόμη παιδιά...
5 comments:
Θέλω να βάλω μια ερωτική φατσούλα, στο κορίτσι που βρίσκεται πάνω στα χέρια των υπολοίπων της παρέας σας... μπορώ; ή θα με πλακώσει ο σύντροφός της στις γρήγορες;;;;; :)
Κι αυτό δεν είναι ερωτικό ενδιαφέρον ...είναι ο ίδιος ο έρωτας! :)
Απλα, ο,τι κι αν μας αρέσει.... απέχει μακράν από την πραγματικότητα!
...επίσης, να ξέρεις, δεν κάνω δημόσιες σχέσεις στα blogs, απλά αν με ενδιαφέρει κάτι, σαν περαστικός, αφήνω κι ένα σχόλιο ...μετά μην τον είδατε τον Παναή! :)
A! και something else ...τι ακριβώς είπαμε πως είναι το πρώτο φιλί;;;;
Αγνοώ τη λέξη, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου! :)
Καλησπέρα και ...καλή συνέχεια στο blog σου!
as einai kala to cuba libre (me avana - oxi me bacardi) pou kanei tis stigmoules pou zoume na kratane ligo parapanw ki as sernesai thn epomenh mera mbousoulwntas sto neroxyth na pieis 2 litra nero.. ;) filakia mboumbou, wraia perasame indeed!!! na to ksanakanoume syntoma. tha faw th dosh tou ypologisth auth th fora !!!
Τα σχόλια πάντα ευπρόσδεκτα... Όσο για την πραγματικότητα, θα έλεγα πως μάλλον είναι αυτό που την αφήνουμε να γίνει...Όσο μακριά και αν είναι!
Χαίρομαι που είσαι πια κοντά μας στην Πορφυράδα, Παρασκευή! :)
Εγώ είμαι από τους ανθρώπους που αντιμετωπίζω τα πάντα με χιούμορ...διαφορετικά χαθήκαμε!
Ε, τώρα θα σε διαβάζω καθημερινά .... Φιλιά πολλά από Αθήνα!
και να ανεβάσεις ο,τι θεωρείς αξιόλογο στην Πορφυράδα, όλα είναι ευπρόσδεκτα!
Post a Comment