Ό, τι είναι σημαντικό...

" Ό, τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια...."

Το νοιώθει η ψυχή, συγχρονίζεται μαζί του η καρδιά... Είναι η κίνηση στο πέταγμα του γλάρου, η τυφλή πορεία στα ίχνη που αφήνει το καραβάκι.. Το βλέμμα που καρφώνεται στο άπειρο και περιμένει κάτι να το ταρακουνήσει.. Το "θέλω" και το "μπορώ" που γίνονται ένα και εκείνη η μαγική στιγμή που ξεκινάς για το αύριο... Και το αύριο που γίνεται σήμερα... Και ένα χαμόγελο που σε πείσμα των άπιστων και των δύσπιστων μένει πάντα κολλημένο στα χείλη...

"Εδώ είναι το ταξίδι...."

Η στιγμή που περνά και χάνεται...

Έχω μία φίλη από τότε σχεδόν που θυμάμαι τον εαυτό μου... Οι πρώτες μου αναμνήσεις ξεκινούν με την οικογένειά μου, γονείς, αδερφή και μετά η Δάφνη... Πάντα μιλούσαμε για όλα αυτά που θέλαμε, για όλα αυτά που είχαμε στα όνειρά μας... Κάτι σαν alter ego ένα πράγμα. Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι δεν μοιάζουμε καθόλου. Εκ πρώτης όψεως είμαστε οι απόλυτα αταίριαστες φίλες. Τώρα το ποια είναι ποια είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία. Είχαμε λοιπόν μια συζήτηση πριν από μερικές μέρες. Για όλα αυτά που αφήνουμε πίσω μας επειδή: "το πρωί δουλεύω", "ουφ άστο μωρέ έχω και τη δόση του υπολογιστή", "άσε πρέπει να πάω να ετοιμαστώ και που να τρέχεις τώρα να βάφεσαι και να ντύνεσαι". Ξαφνικά συνειδητοποίησα-ή μάλλον συνειδητοποιήσαμε-πως ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου είναι να αφήσεις εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να την αφήσεις να πάει χαμένη. Ξέρω μάλλον σαν διαφήμιση της Vodafone ακούγομαι αλλά τελικά είναι αλήθεια. Πόσα δεν έχουμε χάσει προσπαθώντας να πετύχουμε το σωστό και αφήνοντας εκείνη τη μοναδική στιγμούλα να πάει χαμένη;;; Στιγμές, χαμόγελα, αγκαλιές με τους φίλους μας, ακόμα και γλέντι μεχρι πρωϊας... Είναι αυτό που λες: "πάμε για ένα καφέ;" και ο καφές καταλήγει ψαροφαγία και ατελείωτη μπουρμπούρα μέχρι το πρωί.. Φαντάζεσαι να έπρεπε να το διακόψεις αυτό, έστω για μισή ώρα, και μετά να ξαναγυρίσεις;;; Να κάνεις τι; Θα την έχεις χάσει τη στιγμή! Και αν το καλοσκεφτούμε, η ζωή μας είναι γεμάτη μόνο από στιγμές! Όμορφες, άσχημες, καταθλιπτικές, υπέροχες, λαμπερές, απίστευτα μοναδικές... Όλες τους, για ό, τι μας έχουν προσφέρει. Για τη στιγμή που περάσαμε στις εξετάσεις, τη στιγμή που πήραμε το δίπλωμα οδήγησης, τη στιγμή που δώσαμε το πρώτο μας φιλί... Τη στιγμή που είδαμε το πρώτο ξημέρωμα και νοιώσαμε πως κάτι είναι διαφορετικό (Wow είμαι μεγάλος πια, μένω ξύπνιος μέχρι το πρωί και βλέπω τον ήλιο να βγαίνει ΜΕΓΑΛΕΙΟ!). Όταν κάτι μας δίνεται έτσι απλά, όπως οι στιγμές με φίλους που αγαπάμε, ανθρώπους που νοιαζόμαστε, παρέα με την οποία περνάμε καλά, ΤΙΠΟΤΑ δεν θα πρέπει να μπαίνει ανάμεσα μας και στη στιγμή που "Περνά και χάνεται..." Τα λόγια και ο χρόνος δεν γυρνάνε πίσω.. Μακάρι να γινόταν... Όμως δεν... Ακόμα και οι ώρες σιωπής που μπορεί να περνάς με τους ανθρώπους που αγαπάς μπορεί να είναι σωτήριες...

"Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ΄το χέρι, κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών... Μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει... Εγώ ό, τι αγάπησα σ΄εκείνη το χρωστώ..." Διονύσης Τσακνής-Φταίνε τα τραγούδια, 1989

Οι photos είναι από μία στιγμή που δεν αφήσαμε να χαθεί... Επειδή νοιώθουμε ακόμη παιδιά...

Πιτσιρικάς

The Kid - Charles Chaplin - Jackie Coogan (1921)

Και τίποτ' άλλο δεν θυμάμαι να 'χω ζήσει
που να χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω

Θέλω να δω τ' άσπρο του κόσμου
μέσα απ' τα μάτια ενός πιτσιρικά
να ημερέψω λίγο φως μου
κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου
θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά

Και ξόδεψα και μοίρασα και μάλλον ξεχρεώνω
μια στοίβα χρόνια ασθενικά με μια αγκαλιά σκουπίδια
άλλα να θέλω σαν τρελός και μ' άλλα να ματώνω
φυγές να σκάβω μες στη γη και να γυρνώ στα ίδια

Θάνος Μικρούτσικος - Οδυσσέας Ιωάννου

Καλό Χειμώνα

Εδώ και χρόνια σιγά-σιγά η φύση έχει αρχίσει να παίρνει την εκδίκηση της. Ακραία, εκτός τόπου και χρόνου καιρικά φαινόμενα μας θυμίζουν πως ό,τι έχουμε κάνει τόσο καιρό στο περιβάλλον μας, αρχίζει τελικά και στρέφεται εναντίον μας. Και πως να μην, εδώ που τα λέμε. Το απόλυτο της παράλογης συμπεριφοράς απέναντι σε αυτό που μας δίνει ζωή. Ό, τι είχαμε να πάρουμε καταλήξαμε τελικά να το ληστεύουμε. Όλα αυτά που μας έδινε απλόχερα από μόνη της τα καταληστέψαμε. Πως λέει και ο σοφός λαός: Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ'ανέβει στο κρεβάτι... Χειμώνε φέτος δεν είδαμε, ελάχιστες βροχές, ακόμα λιγότερα χιόνια, και όσο για τις μέρες καλοκαιρίας, δεν το συζητώ... Δεν πέθανε σχεδόν ούτε ένα μικρόβιο. Είχε και τα καλά του, δεν κάψαμε πολύ πετρέλαιο. Αλοίμονο όμως αν περιμένουμε τον καύσωνα για να κάνουμε οικονομία στο πετρέλαιο θέρμανσης. Για το κίνησης και τη βενζίνη δεν το συζητώ. Στο κάτω-κάτω στην Ελλάδα ζουμε. Η έννοια του commuting είναι για μας ακόμα άγνωστη...

Έλα όμως που μέσα Απριλίου και ο καιρός ψύχρανε ελαφρώς. Βρε λέτε να έρθει τελικά ο χειμώνας. Λέτε να μας έστησε λιγάκι στο ραντεβού (ο πρώτος άραγε θα είναι ή ο τελευταίος) και να σκάσει μύτη κάτα Μάιο μεριά;;;

(P.S. Η photo είναι βγαλμένη στη μαγική Καστοριά, λίγα χρόνια πριν, τότε που οι εποχές θυμόντουσαν ακόμα να αλλάζουν...)

"A map of the world that does not include Utopia is not worth even glancing at, for it leaves out the one country at which Humanity is always landing."
The soul of Man under Socialism - Oscar Fingal O'Flahertie Wills Wilde (1854-1900)

Και πόσο αληθινό είναι αυτό. Έτσι και αλλιώς στον προσωπικό χάρτη του καθενός μας η Ουτοπία δεν είναι αυτή που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος; Αυτός ο τόπος στον οποίο καταφεύγουμε κάθε φορά που θέλουμε να ταξιδέψει το μυαλό μας. Κάθε φορά που χρειαζόμαστε λίγο προσωπικό χώρο και χρόνο. Κάθε φορά που θέλουμε όλα να ήταν αλλιώς. Πιο ανθρώπινα, περισσότερο φωτεινά, μακριά από όλα τα καθημερινά που μας πληγώνουν και μας ρίχνουν το ηθικό. Εκεί που λες "δεν αντέχω άλλο..." τσουπ ένα μικρό ταξιδάκι του μυαλού και ξαφνικά μπορείς να δεις την πραγματικότητα με άλλα μάτια. Τριγύρω μου έχω σηκώσει ένα τέτοιο χάρτη, σαν εκείνον που είχαμε παιδιά και σημειώναμε τα μέρη που θέλαμε να επισκεφτούμε. Είναι το καταφύγιο μου. Δεν είναι από χαρτί, είναι virtual, κάτι σαν εύκαμπτο υλικό υλικό που μπορεί να πάρει το σχήμα, το χρώμα, το άρωμα, το φως της στιγμής που λαχταρώ. Να του δώσω το συναίσθημα της στιγμής και να αφήσω κάθε τι που θα μπορούσε να τη μαυρίσει... Αυτή είναι η Ουτοπία μου... Ή μήπως ο πραγματικός μου χωρό-χρόνος ύπαρξης;

"All paradises, all utopias are designed by who is not there, by the people who are not allowed in."
Paradise - Toni Morrison

Παράδεισος ή Ουτοπία;;

Φανάρι

Κυρίως μέσα από αυτό το blog οτιδήποτε θέλω να πω το λέω μέσα από κάποιο τραγούδι, κάτι που να με εκφράζει... Αυτή τη φορά αποφάσισα να δείξω και να πω κάτι που ίσως με κάνει να φανώ εθνικίστρια, όρος ο οποίος με τον τρόπο που χρησιμοποιείται στις μέρες μας έχει αποκτήσει μάλλον αρνητική έννοια. Κατά τη διάρκεια των ημερών του Πάσχα επισκέφθηκα την Κωνσταντινούπολη. Δεν θα μιλήσω για συναισθηματική φόρτιση, μιας και μέρος της καταγωγής μου είναι από αυτή την περιοχή. Δεν θέλω καν να σχολιάσω το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της Πόλης έχει έντονο το Βυζαντινό στοιχείο, κάτι που φυσικά δεν προσπαθούν να κρύψουν αλλά με πολύ έξυπνο τρόπο προωθούν. Μαγκιά τους αφού μπορούν και το κάνουν. Αυτό που με ενόχλησε θα έλεγα είναι η κατάσταση στην περιοχή του Φαναρίου. Το Φανάρι είναι μια περιοχή στην Πόλη, όπου από το 1601 εδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο καθώς και η Μεγάλη του Γένους Σχολή. Είναι η περιοχή στην οποία κατοικούσε η νέα (τότε) ελληνική αστική αριστοκρατία. Οικογένειες εμπόρων από την Τραπεζούντα, την Καραμανία και τα νησιά του Αιγαίου που είχαν κάνει έδρα των εργασιών τους την Κωνσταντινούπολη και είχαν οικονομικές συναλλαγές με την σουλτανική αυλή. Σιγά-σιγά λοιπόν οι οικογένειες αυτές απέκτησαν οικονομική δύναμη αλλά και κοινωνική αίγλη. Είναι οι γνωστοί πλέον με το όνομα Φαναριώτες. Η εξέλιξη τους, αλλά και η συμμετοχή τους στην ελληνική ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας μέσα από τα βιβλία της ιστορίας. Μέχρι και τη δεκαετία του 1950, οπότε και ξεκίνησε το τελευταίο κύμα διωγμών -κατά το επίσημο "ανταλλαγών"- του Ελληνικού πληθυσμού από την Πόλη η περιοχή συνέχιζε να κατοικείται από έλληνες. Πλέον το μοναδικό που μπορεί να δει κανείς στο Φανάρι είναι ερείπια των κάποτε αρχοντικών ελληνικών σπιτιών που το τουρκικό κράτος δεν έδινε άδεια για αναστήλωση. Στις φωτογραφίες φαίνεται καθαρά η σημερινή κατάσταση του Φαναρίου, μια περιοχή που κάποιος θα φοβόταν να κυκλοφορήσει ίσως... Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση, μου φάνηκε κάτι σαν κοροϊδία είναι η πινακίδα που ανακοινώνει την έναρξη των έργων -με τη χρηματοδότηση παρακαλώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης- για την αποκατάσταση της περιοχής του Φαναρίου, αλλά και της γειτονικής της περιοχής του Μπαλάτ, κάποτε Εβραϊκή συνοικία. Τα πάντα για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Ή μήπως όχι. Τα συμπεράσματα δικά σας.