10 και σήμερα

Σήμερα κλείνω 20 μέρες ακινησίας... Πολύ απλά θα μπορούσα να πω πως τα έχω δει όλα... Ποτέ δεν φανταζόμουνα πόσο δύσκολο είναι να μην μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ένα σου πόδι. Όχι πως υποτιμούσα τη χρηστικότητα του αλλά μάλλον υπερεκτιμούσα τη χρηστικότητα των πατερίτσων. Καλές είναι δεν λέω, αλλά δεν βοηθούν και πολύ σε συγκεκριμένες καθημερινές λειτουργίες. Άσε που έχουν γίνει οι παλάμες μου και οι τρικέφαλοι μου λες και κάνω βάρη για 23,5 χρόνια! (We say now...). Μέσα λοιπόν σε αυτές τις 20 μέρες παρακολούθησα εξ αποστάσεως τις εκλογές (σε συμπέρασμα δεν οδηγήθηκα τις ώρες μου γέμιζα απλά, ιδίως τη μέρα των εκλογών που μέχρι το κλείσιμο των κάλπεων δεν επιτρεπόταν η παρουσία των πολιτικών στην τηλεόραση οπότε οι δημοσιογράφοι είχαν καλέσει κάθε καρυδιάς-καρύδι), έκανα ένα σύντομο φρεσκάρισμα στα παλαιά σήριαλςςς, είδα ταινίες που δεν πρόλαβα να δω τη χρονιά που μας πέρασε, τελείωσα ένα βιβλίο χιλίων σελίδων, βρίσκομαι στην εκατοστή-εικοστή-έβδομη σελίδα ενός δεύτερου, αποφάσισα να ασχοληθώ συστηματικά με την ιστορία, άκουσα και ξανάκουσα αγαπημένα τραγ-δάκια, μετά δυσκολίας σερφάρισα στο διαδίκτυο, έκανα όνειρα και θεωρητικούς προγραμματισμούς για ταξίδια που θα κάνω μόλις αναρρώσω και γενικά έκανα τα πάντα για να γεμίσω τις ώρες μου. Τελικά όταν δεν έχεις και πολλά να κάνεις το εικοσι-τετράωρο γεμίζει δύσκολα, όταν όμως έχεις να προλάβεις μία προθεσμία είναι απίστευτα μικρό... Συνειδητοποίησα πως είναι πολύ όμορφο να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που σε νοιάζονται και πως είναι απίστευτα άγριο η πλειονότητα τους να εξαφανίζεται. Είναι πολύ απογοητευτικό η επαφή σου με τον έξω κόσμο να περιοριζέται στην οπτική επαφή από ένα μπαλκόνι, έστω και αν αυτό το μπαλκόνι έχει θέα ολόκληρο τον κόλπο της Θεσσαλονίκης. Αφού λοιπόν χάθηκα για λίγο σε μαύρες σκέψεις, μου ήρθε να χαστουκίσω τον εαυτό μου (και θα το έκανα αλλά είναι και αυτά τα ρημάδια τα χέρια που από τις πατερίτσες έχουν γίνει απίστευτα ανυπάκουα) γιατί είμαι απίστευτα εγωίστρια. Στο κάτώ-κάτω εγώ σε 10 και σήμερα κουτσά στραβά θα αρχίσω να κυκλοφορώ, να κινούμαι ανεξάρτητα. Σκέφτηκες ποτέ μικρή γαϊδούρα (ντρέπεσαι να πεις γαϊδάρα;;;) πως υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η ακινησία είναι καθημερινή πραγματικότητα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ίσως και για όλη τους τη ζωή;; Και τσουπ ξαφνικά συνέρχομαι. Πράγματι, αντί να γκρινιάζω καλά θα κάνω να αντιμετωπίσω τη μοναχική, σιωπηλή πραγματικότητα. Στο κάτω-κάτω η δική μου δεν είναι η χειρότερη... Ας συνεχίσω λοιπόν να την κοροϊδεύω κάνοντας τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, όσους έχουν ξεμείνει και είναι αρκετά υπομονετικοί για να με ανέχονται, να ανησυχούν για το πότε επιτέλους θα ωριμάσω.. Μπορεί ποτέ, μπορεί κάποτε, μπορεί και να έχω ωριμάσει αλλά να το κρύβω με επιτυχία (again we say now...)!