Δερβίσης

Ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια (ξέρετε αυτά που ακούς και για κάποιο περίεργο λόγο σηκώνεται η τρίχα σου κάγκελο, έχεις ιδιαίτερους δεσμούς και δεν ξέρεις γιατί...) είναι ο Δερβίσης... Το άκουγα πριν από λίγο και μαζί με την τρίχα έκαναν ένα κλικ και τα περίφημα πλέον ράμματα (που ναι μεν τα έβγαλα αλλά το σημάδι από τον κοπτορράπτη ακόμα τραβάει και θα τραβάει για καιρό, την έχουν αυτή την κακή συνήθεια τα σημάδια)..

Αυτά τα τραγούδια (τα αγαπημένα για περίεργους λόγους χωρίς πολλά-πολλά γιατί και πως) κάποια στιγμή στη ζωή σου σού έχουν κρατήσει συντροφιά μαζί με ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι κρασί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ένα από τα πιο περιέργα τραγούδια που τρύπωσαν με μυστήριο τρόπο σε αυτή την κατηγορία είναι και η Δραπετσώνα, πείτε μου εσείς γιατί, εγώ ακόμα αναρωτιέμαι αν και έχω μια σχετική υποψία, παρόλο που στη Δραπετσώνα δεν έχω πάει ποτέ. Όλο λέω αλλά ποτέ δεν τυχαίνει. Θα το καταφέρω που θα πάει, ένα προσκύνημα νομίζω επιβάλλεται.

Πίσω στο Δερβίση λοιπόν. Αμέτρητα βράδια το τραγούδι στο repeat, μαύρο σκοτάδι στο δωμάτιο, απόλυτη ησυχία πέρα από τη γλυκειά μελωδία. Όταν ακούς κάτι που απολαμβάνεις το σώμα σου έχει την μοναδική ιδιότητα να απομακρύνει τους ενοχλητικούς ήχους που μπορεί να παραβιάσουν αυτήν την ιερή στιγμή. Δεν πετυχαίνει πάντα, συμβαίνει όμως και είναι μία μαγική στιγμή ψυχοσωματικής ανάτασης. "Όλοι στο θάνατο είμαστε ίσοι κάτω απ'τη φούστα του Δερβίση..." πόσο αληθινό πράγματι.. Απόλυτη στιγμή ισότητας...

Παρέα με εκείνο το ποτήρι κρασί που λέγαμε "γιατί όποιος πίνει κοινωνά και όποιος θυμάται φταίει, και όποιος φταίει το Θεό ξυπνά..." Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα ήθελα να ξυπνήσω το Θεό. Να σηκωθώ ψηλά και να φωνάξω.."Μ'ακούς ή άδικα σπαταλώ τη φωνή μου.." Που δεν είναι και φωνή κανονική. Είναι αυτή που βγαίνει από μέσα μας, στα αυτιά μας ηχεί εκκωφαντικά αλλά κανείς άλλος, έστω και αν είναι σε απόσταση αναπνοής δίπλα μας δεν φαίνεται να την ακούει.

Τελικά μάλλον είχε δίκιο η ποιήτρια (Λίνα Νικολακοπούλου): "Πολλά τ'ανθρώπου τα δεινά, μα εκείνος που 'χει ζήσει, γεννιέται χάνεται, γυρνάει και αισθάνεται ξανά...".

Τι κρίμα που αργούμε τόσο να το καταλάβουμε.. Τι κρίμα που όταν το καταλαβαίνουμε έχουμε αναλωθεί τόσο πολύ σε ανούσιες αναζητήσεις και επιδιώξεις που οι δυνάμεις μας είναι ελάχιστες για το σήμερα...

10 και σήμερα

Σήμερα κλείνω 20 μέρες ακινησίας... Πολύ απλά θα μπορούσα να πω πως τα έχω δει όλα... Ποτέ δεν φανταζόμουνα πόσο δύσκολο είναι να μην μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ένα σου πόδι. Όχι πως υποτιμούσα τη χρηστικότητα του αλλά μάλλον υπερεκτιμούσα τη χρηστικότητα των πατερίτσων. Καλές είναι δεν λέω, αλλά δεν βοηθούν και πολύ σε συγκεκριμένες καθημερινές λειτουργίες. Άσε που έχουν γίνει οι παλάμες μου και οι τρικέφαλοι μου λες και κάνω βάρη για 23,5 χρόνια! (We say now...). Μέσα λοιπόν σε αυτές τις 20 μέρες παρακολούθησα εξ αποστάσεως τις εκλογές (σε συμπέρασμα δεν οδηγήθηκα τις ώρες μου γέμιζα απλά, ιδίως τη μέρα των εκλογών που μέχρι το κλείσιμο των κάλπεων δεν επιτρεπόταν η παρουσία των πολιτικών στην τηλεόραση οπότε οι δημοσιογράφοι είχαν καλέσει κάθε καρυδιάς-καρύδι), έκανα ένα σύντομο φρεσκάρισμα στα παλαιά σήριαλςςς, είδα ταινίες που δεν πρόλαβα να δω τη χρονιά που μας πέρασε, τελείωσα ένα βιβλίο χιλίων σελίδων, βρίσκομαι στην εκατοστή-εικοστή-έβδομη σελίδα ενός δεύτερου, αποφάσισα να ασχοληθώ συστηματικά με την ιστορία, άκουσα και ξανάκουσα αγαπημένα τραγ-δάκια, μετά δυσκολίας σερφάρισα στο διαδίκτυο, έκανα όνειρα και θεωρητικούς προγραμματισμούς για ταξίδια που θα κάνω μόλις αναρρώσω και γενικά έκανα τα πάντα για να γεμίσω τις ώρες μου. Τελικά όταν δεν έχεις και πολλά να κάνεις το εικοσι-τετράωρο γεμίζει δύσκολα, όταν όμως έχεις να προλάβεις μία προθεσμία είναι απίστευτα μικρό... Συνειδητοποίησα πως είναι πολύ όμορφο να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που σε νοιάζονται και πως είναι απίστευτα άγριο η πλειονότητα τους να εξαφανίζεται. Είναι πολύ απογοητευτικό η επαφή σου με τον έξω κόσμο να περιοριζέται στην οπτική επαφή από ένα μπαλκόνι, έστω και αν αυτό το μπαλκόνι έχει θέα ολόκληρο τον κόλπο της Θεσσαλονίκης. Αφού λοιπόν χάθηκα για λίγο σε μαύρες σκέψεις, μου ήρθε να χαστουκίσω τον εαυτό μου (και θα το έκανα αλλά είναι και αυτά τα ρημάδια τα χέρια που από τις πατερίτσες έχουν γίνει απίστευτα ανυπάκουα) γιατί είμαι απίστευτα εγωίστρια. Στο κάτώ-κάτω εγώ σε 10 και σήμερα κουτσά στραβά θα αρχίσω να κυκλοφορώ, να κινούμαι ανεξάρτητα. Σκέφτηκες ποτέ μικρή γαϊδούρα (ντρέπεσαι να πεις γαϊδάρα;;;) πως υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η ακινησία είναι καθημερινή πραγματικότητα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ίσως και για όλη τους τη ζωή;; Και τσουπ ξαφνικά συνέρχομαι. Πράγματι, αντί να γκρινιάζω καλά θα κάνω να αντιμετωπίσω τη μοναχική, σιωπηλή πραγματικότητα. Στο κάτω-κάτω η δική μου δεν είναι η χειρότερη... Ας συνεχίσω λοιπόν να την κοροϊδεύω κάνοντας τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, όσους έχουν ξεμείνει και είναι αρκετά υπομονετικοί για να με ανέχονται, να ανησυχούν για το πότε επιτέλους θα ωριμάσω.. Μπορεί ποτέ, μπορεί κάποτε, μπορεί και να έχω ωριμάσει αλλά να το κρύβω με επιτυχία (again we say now...)!

??

"Όμως πρέπει να γύρισε ύστερα από τόσα χρόνια,
Αυτές τις ώρες τις προσμένω κάθε βράδυ,
σχεδιάζοντας με το μολύβι κόκκινα στόματα απάνω στο χαρτί.
Όπως και να 'τανε έπρεπε να τρίξει πάλι η πόρτα.
Ας είναι και από τον άνεμο."
Μ. Αναγνωστάκης

Δεν ξέρω γιατί έτσι μου ήρθε στο άσχετο.. Γιατί μάλλον κάπως έτσι αισθάνομαι...