Δερβίσης

Ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια (ξέρετε αυτά που ακούς και για κάποιο περίεργο λόγο σηκώνεται η τρίχα σου κάγκελο, έχεις ιδιαίτερους δεσμούς και δεν ξέρεις γιατί...) είναι ο Δερβίσης... Το άκουγα πριν από λίγο και μαζί με την τρίχα έκαναν ένα κλικ και τα περίφημα πλέον ράμματα (που ναι μεν τα έβγαλα αλλά το σημάδι από τον κοπτορράπτη ακόμα τραβάει και θα τραβάει για καιρό, την έχουν αυτή την κακή συνήθεια τα σημάδια)..

Αυτά τα τραγούδια (τα αγαπημένα για περίεργους λόγους χωρίς πολλά-πολλά γιατί και πως) κάποια στιγμή στη ζωή σου σού έχουν κρατήσει συντροφιά μαζί με ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι κρασί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ένα από τα πιο περιέργα τραγούδια που τρύπωσαν με μυστήριο τρόπο σε αυτή την κατηγορία είναι και η Δραπετσώνα, πείτε μου εσείς γιατί, εγώ ακόμα αναρωτιέμαι αν και έχω μια σχετική υποψία, παρόλο που στη Δραπετσώνα δεν έχω πάει ποτέ. Όλο λέω αλλά ποτέ δεν τυχαίνει. Θα το καταφέρω που θα πάει, ένα προσκύνημα νομίζω επιβάλλεται.

Πίσω στο Δερβίση λοιπόν. Αμέτρητα βράδια το τραγούδι στο repeat, μαύρο σκοτάδι στο δωμάτιο, απόλυτη ησυχία πέρα από τη γλυκειά μελωδία. Όταν ακούς κάτι που απολαμβάνεις το σώμα σου έχει την μοναδική ιδιότητα να απομακρύνει τους ενοχλητικούς ήχους που μπορεί να παραβιάσουν αυτήν την ιερή στιγμή. Δεν πετυχαίνει πάντα, συμβαίνει όμως και είναι μία μαγική στιγμή ψυχοσωματικής ανάτασης. "Όλοι στο θάνατο είμαστε ίσοι κάτω απ'τη φούστα του Δερβίση..." πόσο αληθινό πράγματι.. Απόλυτη στιγμή ισότητας...

Παρέα με εκείνο το ποτήρι κρασί που λέγαμε "γιατί όποιος πίνει κοινωνά και όποιος θυμάται φταίει, και όποιος φταίει το Θεό ξυπνά..." Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα ήθελα να ξυπνήσω το Θεό. Να σηκωθώ ψηλά και να φωνάξω.."Μ'ακούς ή άδικα σπαταλώ τη φωνή μου.." Που δεν είναι και φωνή κανονική. Είναι αυτή που βγαίνει από μέσα μας, στα αυτιά μας ηχεί εκκωφαντικά αλλά κανείς άλλος, έστω και αν είναι σε απόσταση αναπνοής δίπλα μας δεν φαίνεται να την ακούει.

Τελικά μάλλον είχε δίκιο η ποιήτρια (Λίνα Νικολακοπούλου): "Πολλά τ'ανθρώπου τα δεινά, μα εκείνος που 'χει ζήσει, γεννιέται χάνεται, γυρνάει και αισθάνεται ξανά...".

Τι κρίμα που αργούμε τόσο να το καταλάβουμε.. Τι κρίμα που όταν το καταλαβαίνουμε έχουμε αναλωθεί τόσο πολύ σε ανούσιες αναζητήσεις και επιδιώξεις που οι δυνάμεις μας είναι ελάχιστες για το σήμερα...

10 και σήμερα

Σήμερα κλείνω 20 μέρες ακινησίας... Πολύ απλά θα μπορούσα να πω πως τα έχω δει όλα... Ποτέ δεν φανταζόμουνα πόσο δύσκολο είναι να μην μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ένα σου πόδι. Όχι πως υποτιμούσα τη χρηστικότητα του αλλά μάλλον υπερεκτιμούσα τη χρηστικότητα των πατερίτσων. Καλές είναι δεν λέω, αλλά δεν βοηθούν και πολύ σε συγκεκριμένες καθημερινές λειτουργίες. Άσε που έχουν γίνει οι παλάμες μου και οι τρικέφαλοι μου λες και κάνω βάρη για 23,5 χρόνια! (We say now...). Μέσα λοιπόν σε αυτές τις 20 μέρες παρακολούθησα εξ αποστάσεως τις εκλογές (σε συμπέρασμα δεν οδηγήθηκα τις ώρες μου γέμιζα απλά, ιδίως τη μέρα των εκλογών που μέχρι το κλείσιμο των κάλπεων δεν επιτρεπόταν η παρουσία των πολιτικών στην τηλεόραση οπότε οι δημοσιογράφοι είχαν καλέσει κάθε καρυδιάς-καρύδι), έκανα ένα σύντομο φρεσκάρισμα στα παλαιά σήριαλςςς, είδα ταινίες που δεν πρόλαβα να δω τη χρονιά που μας πέρασε, τελείωσα ένα βιβλίο χιλίων σελίδων, βρίσκομαι στην εκατοστή-εικοστή-έβδομη σελίδα ενός δεύτερου, αποφάσισα να ασχοληθώ συστηματικά με την ιστορία, άκουσα και ξανάκουσα αγαπημένα τραγ-δάκια, μετά δυσκολίας σερφάρισα στο διαδίκτυο, έκανα όνειρα και θεωρητικούς προγραμματισμούς για ταξίδια που θα κάνω μόλις αναρρώσω και γενικά έκανα τα πάντα για να γεμίσω τις ώρες μου. Τελικά όταν δεν έχεις και πολλά να κάνεις το εικοσι-τετράωρο γεμίζει δύσκολα, όταν όμως έχεις να προλάβεις μία προθεσμία είναι απίστευτα μικρό... Συνειδητοποίησα πως είναι πολύ όμορφο να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που σε νοιάζονται και πως είναι απίστευτα άγριο η πλειονότητα τους να εξαφανίζεται. Είναι πολύ απογοητευτικό η επαφή σου με τον έξω κόσμο να περιοριζέται στην οπτική επαφή από ένα μπαλκόνι, έστω και αν αυτό το μπαλκόνι έχει θέα ολόκληρο τον κόλπο της Θεσσαλονίκης. Αφού λοιπόν χάθηκα για λίγο σε μαύρες σκέψεις, μου ήρθε να χαστουκίσω τον εαυτό μου (και θα το έκανα αλλά είναι και αυτά τα ρημάδια τα χέρια που από τις πατερίτσες έχουν γίνει απίστευτα ανυπάκουα) γιατί είμαι απίστευτα εγωίστρια. Στο κάτώ-κάτω εγώ σε 10 και σήμερα κουτσά στραβά θα αρχίσω να κυκλοφορώ, να κινούμαι ανεξάρτητα. Σκέφτηκες ποτέ μικρή γαϊδούρα (ντρέπεσαι να πεις γαϊδάρα;;;) πως υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η ακινησία είναι καθημερινή πραγματικότητα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ίσως και για όλη τους τη ζωή;; Και τσουπ ξαφνικά συνέρχομαι. Πράγματι, αντί να γκρινιάζω καλά θα κάνω να αντιμετωπίσω τη μοναχική, σιωπηλή πραγματικότητα. Στο κάτω-κάτω η δική μου δεν είναι η χειρότερη... Ας συνεχίσω λοιπόν να την κοροϊδεύω κάνοντας τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, όσους έχουν ξεμείνει και είναι αρκετά υπομονετικοί για να με ανέχονται, να ανησυχούν για το πότε επιτέλους θα ωριμάσω.. Μπορεί ποτέ, μπορεί κάποτε, μπορεί και να έχω ωριμάσει αλλά να το κρύβω με επιτυχία (again we say now...)!

??

"Όμως πρέπει να γύρισε ύστερα από τόσα χρόνια,
Αυτές τις ώρες τις προσμένω κάθε βράδυ,
σχεδιάζοντας με το μολύβι κόκκινα στόματα απάνω στο χαρτί.
Όπως και να 'τανε έπρεπε να τρίξει πάλι η πόρτα.
Ας είναι και από τον άνεμο."
Μ. Αναγνωστάκης

Δεν ξέρω γιατί έτσι μου ήρθε στο άσχετο.. Γιατί μάλλον κάπως έτσι αισθάνομαι...

Ο Κόσμος Καίγεται...

...και οι καραγκιόζηδες κάνουν προεκλογικό αγώνα!!!! Αν είναι δυνατόν... Το μόνο που μπορεί να σου προκαλέσει είναι αηδία! Τίποτε άλλο... Ούτε βλέμμα δεν αξίζει να τους ρίξεις όταν προσπαθούν με τόσο χυδαίο τρόπο να ασκήσουν "πολιτική" (ούτε κάν έξω από τα εισαγωγικά δεν είναι ικανοί να βγάλουν τη λέξη) πάνω στον πόνο, στην οδύνη, στη θλίψη, στην απώλεια, στην οργή, στην απόγνωση ανθρώπων που έχασαν σχεδόν, αν όχι εντελώς, τα πάντα! Βγαίνουν πολιτικοί (λέμε τώρα) και κάνουν δηλώσεις, ακούγονται δημοσιογράφοι να κρίνουν τους πάντες... Οι άμεμπτοι, οι σωστοί, οι ηθικοί και πάνω από όλα οι γνώστες. Τους βλέπεις να τριγυρνούν μέσα στη φωτιά και στους καπνούς, στα σπίτια που καίγονται, με ένα μικρόφωνο και την κάμερα στο χέρι. Μπορεί κανείς να πει, τη δουλειά τους κάνουν, αυτή είναι να ενημερώνουν τον κόσμο. Ας πάρουν ένα κουβά στο χέρι, κάποιοι μπορεί και να το έκαναν, και ας προσπαθήσουν να σβήσουν έστω και μία σπίθα. Αντί να κυνηγάνε από πίσω τον χ κουρασμένο, εξαντλημένο πυροσβέστη, τον ψ που έχασε το σπίτι του και αντί να τον αφήσουν στον πόνο του να προσπαθούν να του πάρουν δηλώσεις. Ναι ενημέρωση, οφείλουν να ενημερώνουν τον κόσμο. Το δελτίο όμως δεν χρειάζεται να είναι 96 ωρών. Αυτό καταντάει μάλλον καταστροφολαγνεία. Και ας μην βιαστούμε να ρίξουμε ευθύνες. "Φταίει η ανοργανωσιά μας, φταίει ο ελλιπής σχεδιασμός, φταίει η κυβέρνηση, φταίνε αυτοί που κυβερνούσαν για 20 χρόνια, φταιει...." Κανένα φταίμε δεν άκουσα. Φταίμε που δεν προσέχουμε το περιβάλλον που ζούμε, όχι γιατί δεν είμαστε οικολόγοι (νέα μόδα και αυτοί ξαφνικά όλοι έγιναν οικολόγοι), αλλά γιατί πάνω από όλα δεν είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Μάλλον υπάνθρωποι είμαστε που δεν μαζεύουμε τα σκουπίδια μας όταν επισκεπτόμαστε την εξοχή, που πετάμε το τσιγάρο έξω από το αυτοκίνητο (μην λερώσουμε και το τασάκι και μυρίζει μετά το αμάξι). Απόλυτα απολίτιστοι που δεν εννοούμε να καταλάβουμε πως όλα αυτά που με την αδιαφορία μας καταστρέφουμε είναι αυτά μέσα στα οποία θα αναγκαστούμε να ζήσουμε.. Που ζούμε ήδη... Μάλλον ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε και ο γάιδαρος και το έφαγε. Η καταστροφή έγινε.. Από δω και πέρα τι κάνουμε; Μετά Χριστόν προφήτες! Α ρε... Ας είναι κάπου βαθιά μέσα σε όλους μας υπάρχει έστω και ένα ελάχιστο κομμάτι ανθρωπιάς... Αυτό που μας λέει πως τώρα που οι φλόγες δεν είναι 30 μέτρα ψηλές και από 190 διαφορετικές πυρκαγιές θα πρέπει να σκύψουμε μάλλον με συμπόνια και αλληλεγγύη πάνω στο πρόβλημα. Δεν είναι πρόβλημα μόνο των ανθρώπων από την Ηλεία, την Αρκαδία και την Εύβοια. Είναι πρόβλημα όλων μας! Δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Ο καθένας ας αναλάβει τις δικές του (μικρές ή μεγάλες) και ας σταματήσει να ψάχνει ξένες πλάτες για να τις φορτώσει.

Περί Γάμου... (ποιού;;;;)

Με αφορμή το πρόσφατο blog posting του καλύτερου συμπληρωματικού του μυαλού μου είπα να σχολιάσω και εγώ μερικά πραγματάκια για τον γάμο, τα πουρνάρια, ό, τι τέλος πάντων βάζει ο νους. Εμένα προσωπικά (αυτό έλειπε να μιλήσω και για ολόκληρη την κοινωνία) ο γάμος με τρομάζει. Δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω γιατί.. Είναι το μετά, είναι το πριν, ακόμα και αυτή η τελετή μου φέρνει σύγκρυο.. Όλος αυτός ο κόσμος να σε κοιτάζει... Α πα πα πα... Εδώ η αδερφή μου παντρεύτηκε και επειδή στεκόμουνα παραδίπλα (οικογένεια για..) ένιωθα βλέμματα επάνω μου να αναρωτιούνται ποια στο καλό είμαι (εντάξει το παραδέχομαι δεν έμοιαζα και πολύ με τον καθημερινό μου εαυτό..)!!! Είναι και το ότι τόσα χρόνια μας έχουν γεμίσει το μυαλό με όλα τα "πρέπει" και τα "θα έπρεπε"... Πρέπει να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια... Είναι μία κοινωνική σύμβαση, η τελετή είναι αυτή που θα καθορίσει τη σχέση του ζευγαριού; Αν θες να είσαι μαζί με κάποιον είτε πας στην εκκλησία είτε πας στο δημαρχείο, είτε κάνεις γλέντι, είτε φας τα λεφτά για αυτό το γλέντι σε τρελές διακοπές με το significant other σου, είναι το ίδιο πράγμα... Γάμος = ευκαιρία για party... Α!!!! και για να δηλώσεις δημόσια τη δέσμευση και την αγάπη σου στον άνθρωπο που διάλεξες να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου! Μπορεί να μου τη δώσει και να ξυπνήσω ένα πρωί και το απόγευμα να είμαι παντρεμένη, (λέμε τώρα εδώ δεν είναι Vegas), αλλά μέχρι στιγμής βρίσκω το θάρρος να το ομολογήσω πως φοβάμαι... Στο κάτω κάτω έμεινα και από τις λίγες "ελεύθερες" "μεγαλοκοπέλες" της γενιάς μου... Μια spinster ενα πράμα... Αφήστε που συμφωνώ και απόλυτα με τον Καμπουράκη!!!

ΩΩΩΩ ΦΩΩΩΩΣΣΣΣ

Και σήμερα ήρθε το φως κανονικά!!! Wow είναι apisteftable!!!! Μα είναι ποτέ δυνατόν;;; Τελικά ίσως θα πρέπει να γίνει επίσημη πρόταση για να αλλάξει το όνομά της η Δ.Ε.Η. Ίσως αν μαζευόμασταν πολλοί να το καταφέρναμε. Δεν θα πω για όλους αυτούς που βγήκαν ξαφνικά στα κανάλια και στα ραδιόφωνα και κράζανε "τι έγινε, τι έπρεπε να είχε γίνει, τι δεν θα έπρεπε να είχε γίνει..." Όλοι μετά Χριστόν προφήτες.. Ούτε καν θα μιλήσω για όλους τους πολιτικούς που βρήκαν ευκαιρία να κάνουν πολιτική και αντιπολίτευση πάνω σε καμμένες πλάτες και προβληματικές υπηρεσίες. Το θέμα είναι ένα.. Το ρεύμα το πληρώνουμε πανάκριβο. Είναι λογικό λοιπόν να απαιτούμε και μία κάποια ποιοτική εξυπηρέτηση. Αντίθετα η ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρονται είναι αντιστρόφως ανάλογη με τις τιμές που έχουν αυτές κοστολογηθεί! Και σου λέει μετά "έπρεπε να έχουν γίνει έργα, έπρεπε να έχουν αλλάξει τα συστήματα, να έχουν συντηρηθεί και εκσυχρονιστεί!" Ποιός εκσυχρονισμός ρε παιδιά... Πληρώνουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας (οι φαλακροί είναι η αλήθεια λίγο ταλαιπωρούνται) και έχουν και το θράσος να μας ζητήσουν να μην καταναλώνουμε πολύ ρεύμα γιατί λέει τα δίκτυα ζορίζονται... Ενώ εμείς με όλη αυτή τη ζέστη όχι έ;;; Λες και είμαστε σχολιαρόπαιδα που θα μας μαλώσει η δασκάλα για να μην κάνουμε ζημιές μέσα στην τάξη. "Δεν θα χρησιμοποιήσεις πολύ ρεύμα, δεν έχουμε, δεν το σηκώνει το δίκτυο και θα σε απορρίψει" (μάθαμε και την απόρριψη δικτύων). Γίναμε ξαφνικά όλοι ηλεκτρολόγοι. Είμαι υπέρμαχος της ιδέας του να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε σχέση με τη ενεργειακή μας συμπεριφορά,όχι όμως για τη ΔΕΗ...NO no NO.. Για τον πλανήτη μας, για αυτόν τον πλανήτη που η ΔΕΗ δεν τραβάει και κάνα ιδιαίτερο ζόρι ή δεν παίρνει και κανένα ιδιαίτερο μέτρο για την προστασία του. Έλεος ρε παιδιά, μην ξεπερνάτε και τα όρια... Με τη δική μας υπομονή παίζετε!!!!
Επιτέλους πότε θα έχει ρεύμα;; Πρέπει να φυσήξει μήπως;; Μήπως να ανοίγαμε τις πόρτες για να μπει ο αέρας μέσα;;; Μήπως αυτόν τον αέρα που θα έμπαινε να τον χρησιμοποιούσαμε κιόλας;;

Μαθήματα Ιστορίας (λέμε τώρα)

Κάπου εκεί στο ξεκίνημα της εφηβείας μου απέκτησα μία μεγάλη αγάπη! Την Ιρλανδία!! Κάτι σε αυτή τη χώρα, στους ανθρώπους της με έκανε να αισθάνομαι ένα απίστευτο δέσιμο... Η μουσική της (από που να αρχίσω Bob Geldoff, Patricia Cahill, Van Morrison, Sinead O'Connor, U2, Flogging Molly ή τους λατρεμένους μου Thin Lizzy).

Η λογοτεχνία της (Jonathan Swift, Bram Stoker, ο έρωτας της ζωής μου φυσικά Oscar Wilde, η photo είναι από το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε!!!)

(James Joyce, ναι κατάφερα να κάνω τη διαδρομή του Οδυσσέα... κάπως εκτός εποχής βέβαια αλλά κάτι είναι και αυτό!!!)

το θέατρο της (Samuel Beckett, George Bernard Shaw, και ξανά ο μοναδικός Oscar!!!), η ποίηση της (W.B. Yeats, Patrick Kavanagh). Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά που αγαπάω στην Ιρλανδία. Υπάρχουν αμέτρητα άλλα! Ας μην μιλήσω για τις κορυφαίες εξαγωγές της (χεχε)

Guinness, αλήθεια το ξέρατε πως ο ιδρυτής της εταιρείας, Arthur Guinness, υπήρξε και δήμαρχος του Δουβλίνου;;; Ένας ακόμα λόγος για σεβασμό σε αυτόν τον απίστευτο λαό!

και Jameson (έτσι για όσους θέλουν να μαθαίνουν γράφεται whiskey, η ιρλανδική διαφορά από τον υπόλοιπο κόσμο).

Λίγο αργότερα άρχισα να διαβάζω και την ιστορία της χώρας και πραγματικά αισθάνθηκα πως ως λαοί έχουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Κατά την επίσκεψη μου δε στις φυλακές του Δουβλινού (Kilmainham Gaol από όπου και η παρακάτω photo) τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν ήταν τόσο έντονα... Περπατάς στους διαδρόμους των φυλακών και νομίζεις ότι ακούς τους ψιθύρους, τους τριγμούς από την περίοδο που μερικά από τα πιο φωτισμένα μυαλά της χώρας ήταν έγκλειστα σε αυτούς τους χώρους, και πραγματικά γίνεσαι και εσύ ένα κομμάτι της ιστορίας. Σαν να ζεις και εσύ τις τραγικές και ταυτόχρονα ηρωϊκές ιστορίες τους.

Είναι τόσα αυτά που θα 'θελα να πω για την ατμόσφαιρα της πόλης του Δουβλίνου (μέχρι εκεί έφτασε η χάρη μου, σύντομα ελπίζω να καταφέρω να δω και την υπόλοιπη χώρα). Ζωντάνια, ρυθμός, χαμογελαστοί άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις ευπρόσδεκτος. Μπορείς τόσο εύκολα να γίνεις και εσύ κομμάτι της καθημερινότητας τους. Να τριγυρίσεις στους δρόμους και τα στενά, να απολαύσεις τους πλανώδιους μουσικούς και τις παραστάσεις στους δρόμους (δεν έχω ξαναδεί τόσες πολλές μαζεμένες!!!)

Ξαφνικά νομίζω ότι ακούγομαι κάτι σαν τον Lonely Planet (όχι πως θα με χαλούσε μια δουλειά εκεί.. Ποιός δεν θα 'θελε να ταξιδεύει να βλέπει και να γράφει για ό, τι βλέπει;;;;)

ΑΑΑΑΧΧΧΧ! Αυτά λοιπόν για την γεύση μου από την Ιρλανδία.. Ε καλά όχι και από ολόκληρη τη χώρα.. Που θα πάει όμως θα την αποκτήσω και αυτή.. Προς το παρόν απλά εύχομαι να καταφέρω να ξαναπερπατήσω σαν άνθρωπος, να μπορώ να τρέξω αμέριμνη σε καταπράσινα λιβάδια... Θα γίνει που θα πάει...